Në errësirë i zuri prit,
më sëpat mes shpatullash sa mundi hija në tërr e goditi Atë
nën hijën e mbyllur të shtegut i shtrirë sa gjerë e gjatë, leshoj një oh
duke u mbytur në gjak edhe Vrasësi me maskën e shpirtit të djallit
I etur zemrimi i maskës, për kokën e tij të prerë, spërkatur më lotin e tij të mjerë
Nën dritën e argjend të natës me ftomën e ngrirë, u shtang në fytyrë dhe vrasësi
Me dorashkat e ngjyrosura nga kofoma që dha shpirt.
Nën podrumë njeriu i tretun.
Ka ikur thanë Ata, po ku vallë Maska tha?, –
duke ndier kundëmimin e gjakut në fytyrën e larë
E ndoshta… se di… po dalim ta kërkojmë ai ishte njeri i mirë… si shkoi?
Në rrugët ku shtegu pritet,
ende gjurmët sishin tharë, vështroj rrëmbimthi dhe pa fytyrën e tij
të buzëqeshte me të qarë,
dhë sëpata mbi një cung, bashkë me kafkën e çarë
Qetësisht u shkund nga tharmi, kur u bind se kush se pa
Në shokë sëpatën vuri e kafkën shkabës ja la.
