Atë e gjen kudo,
të thjeshtë mes turmës,
në mes të njerëzimit,
atë çka brënda ke,
të mbledhë, të hulumtojë,
si bleta në livadhe,
që mbledh polen.
Mos e gjykoni,
kokulur nëtrotuar,
mes mendimesh,
ndoshta të hutuar,
s’të përshëndeti,
ndodh, mos i vër faj,
me mëndje rendit vargjet,
ç’do të shkruaj më pastaj
ato ç’ka dëgjuar,
lehtë duke i kuruar.
Kur mbrëmja bie,
e bëhet natë,
gjurmon vazhdimësiné,
me shqisën e shtatë,
nis shkruan atë,
që muza i bjen,
e nëpërmes vargut,
thjeshtë, bukur vjen…
Atë e gjen të qetë,
mes njerëzve të thjeshtë,
flet ngadalë,
drejt në sy të sheh ,
kurrë nuk ngutet,
jeton si ti, si unë,
në këtë qytet,
është njeriu i letrave,
përherë thirret Poet.
