Ëndërrat e bukura të poezisë
Janë bukuria e jetës
.në ditët e mia plot imazhe
më kthehen në ëndërr e më duken reale .
Disa ëndërra më dalin përreth
një bote me mashtrime e gënjeshtra .
Në pasqyrën e syve të mi më shfaqen
njerëz plot mllef e urrejtjtje .
herë më vinë mirazhe e herë më ikin
por admiroj botën e shkrimit ku
poezia të mos bjeri në botën e mllefit
dhe urrejtjes .
Në botën e marrëzinë e shfrenuar
të ditës e jetës .
Kështu hyjmë në botën e rreme .
Ca nga të thënat ,ca nga e përditëshmja .
Ku edhe ajri i ditës është ftohur
si vetë dashuria e kohës.
Rënkojnë ëndërrat e botës së vrarë
rënkon poezia në vargjet e saj
që ja presin hovin si zogu pa krahë.
Jeta e rreme e deformon që të vdesë ,
por nuk vdes muza ..
nuk vdesin vargjet .
Poezia e lindur e herëshme
thellë nën lëkurë do jetojë .
Përmbi lule do ecin vargjet
nëpër valët e detit plot dashuri
nëpër ëndërrat që më rrëmbejnë brënda
por të mos mbyten ndjenjat
në thellësitë e fuqishme ku në
dritaren e jetës vështroj
një shpresë me ëndërra të pashuara .
Shumë herë flas me to ,
flas edhe me heshtjen e shikoj .
Shikimin e ngulit aq thellë
tek rrezet kur dielli hedh..
duke lënë ata që flënë me urrejtje
Le të djegin llambën e vetë
të mledhin vrerin në shishe
Sa të gjëjnë një copëz nga shpirti jetë.
