Manushaqe Hoxha Laçi
Unë shoh si rriteni në sytë e mi
sa herë që hapni klasa dhe libra.
Kur lini bankat e nxitoni për shtëpi
brenda vetes më vjen zbrazëtia.
Me ju lexoj kodin e lashtë të jetës
se si preket maja e lartë e gëzimit.
Tek ju ia prek gjithë lulet pranverës
dhe ngrihem si shqiponjë mes flatrimit.
Dialogoj me sytë tuaj për dituri të etur
shoh të nesërmen pa paterica invalidi.
Mes jush m’vjen n’sy e ardhmja e paprekur
më vjen ëndrra e së nesërmes vit pas viti.
Jetoj me ju të sotmen e të ardhmen
ju jeni në moshën e fëmijëve të mi.
Jeni lulet që çelin përherë petale
ju jeni rrezet që më japin lumturi.
Dhe librat bëhen për mua ura gjigande
ku të dy ecim e nuk ndalojmë kurrë.
Tek ju rritem dhe unë e bëhem si malet
me ju ngrohem në një zjarr si në furrë.
