Sonte hëna paska lëshuar rrezet
erë e lehtë lëkundë degët mollës
qetësia kudo ka nisë të shprehet
e një xixëllonjë po endet dhomës.
Heshtja u thye nga buzëqeshja gri
që ishte fshehur në gotën e thyer..
zogjët fjetur pushojnë nën një bli
e një dite të lodhur e të zhgënjyer.
Agimi vonon e rrezet e diellit s’janë
freskia mëngjesit prek faqet e mia
sa kohë të pakohë këto stinë kanë
e ngadalë,ngadalë fillon e re dita…!
