Donike Rrethej
Dielli lindi mbrenda nesh prej ditës t’parë ,
hana u duk bashk me andrrat e natës ,
ernat e ditëve t’kija ndoqën hijen tonë ,
për me i dhanë forcë shpirtit q’i u rrit me ne.
Koha na rriti …
treti për diku o askund ,
thjesht n’rrugët e jetës q’i shtrinë trupin ,
e plogshëm pritën vallzimet e trishta .
U linda prej dashnisë ,
me mësue me dasht pse pagane e ditëve t’mija , kesh….
Krijes e ardhun jam , prej misterit t’kohve ,
ishujve t’zemrës ,
e gërsitjes n’harmoni t’nji andrre ,
q’i çili me mue.
Jam nji melodi e shpirtit q’i prek kohën ,
nji enigmë e pa’zg’jidhun n’fletët boshe ,
q’i para mejet shkruejn historit e zemrës.
Ekuacion i ndërlikum ,
poemë e pa’mbarueme ,
poezi çalamane e mbarsun me fantazi , realitet a kushedi !
Jam nji nyje e lidhun ny , prej fjalve t’liga ,
jam dashnija , ikja , vet friga.
Jam psherëtim e netve t’g’jata ,
lodi i sapo rrjedhun prej synit t’zg’jum ,
vet nata ,
e n’dishirimet q’i nuk kan tesh asnji emën ,
shumë Grue , ma shumë Femën , po Femën.
E lashë identitetin tem n’muret e nji jete ,
me gjak e me lod e shkruajta e vulosa ,
tuj dishirue ikjet q’i m’vodhën pjesën ma t’mirë ashtu n’heshtje ,
kanjiher kaq potente n’zemërim e dreqosa ..
e ika kaq e vogël , po e fortë si tana Gratë ,
q’i kamb’kryq jetën e përqeshën.
E unë me ta vesha paqen ,
e shpirtit ,
n’kohë u zhduka ,
se koha asht hapi jon ,
e ikna e ardhna kah me ken.
Dielli lindi bashk me ne ,
e hana ?!
Hana kur filluem me andërrue e me dasht ,
t’njajtit si ne ,
krijesa anonime , ma shumë t’pa’fe.
E jeta , vet njerëzit na mësuen me dasht e me urrye ,
gjithçka tuj e ditë ,se vjen nji ditë ,
e ikum me kohën , e këtu lam e s’lam …
tuj marrë me vedi diell e hanë ,
e andrrat q’i këtu na mbesin e t’shumtat vijn me ne ….
matanë .
