Donike Rrethej
Ti , se ke njoft kurrë temen zemër ,
as plagt e shpirtit q’i sod kam qepë ,
as lodin e brisht , lodin e nji femne ,
peshën mbi shpatulla q’i mbajn mij vjet.
Ti , se ke ba’e kurrë hapin tem ,
e ske mbajt peshën q’i mbaj unë ,
ske ndje ala kamxhikët e jetës ,
kam pak vite mbi ty , vite ma shumë .
Ti , nuk ke ndje grushtat e dhimës ,
q’i t’rrahin trupin n’çdo cm ,
e as ke humbë pjesë tanden ,
e mbi të t’duhet me krijue tjetër .
At’her ?! Si mundesh lodin tem ?!
me e përqeshë , quejt si lod t’kotë ?!
e shpatullat q’i kanjiher m’dridhen ?!
po q’i jan shkamb e mbajn nji botë ?!,
Si mundesh m’thuej , me m’ndjek hapin ?!
kur hapi jem s’t’çon kërkund ?!
e plagët e zemrës me mi hapë ?!
e t’shpirtit q’i kam qepë me mund ?!
Ah , jo kam ra e jam çue ….
e rrugët me gurë gjak i kam la ,
për kët mos m’trego jetën e rrugën mue ,
e as kujtimet q’i s’mund ti la.
Unë , nuk filloj jetën tesh ,
ti ke me ardhë ku jam unë sod ,
at ,her mos ndjek hapat e mij ,
e as mos tall temin lod.
Nji ditë , kur vite t’ken kalue ,
kur t’ndjesh dhimë e rrugë t’kesh ba ,
at’her ndoshta mundesh me m’gjykue ,
ndoshta , po sod , sod ?! Jo ala.
