Perëndimi i largët …Vladimir Bizhga


Unë jam këtu,

tek dheu i te parëve,

Ne apartamentin

e vjetër sa bota,

me një biçikletë,

te harruar,

me gënjeshtrat

e vërteta,

ne ajrin

e sofistikuara,

me kafe

pa sheqer,

me vargjet

e ngrehura natën

shkruar

ne retë e zeza,

ne fasadat

e apartamenteve

vulëhumbur,

ku enderrat

i shtyp shpresa,

mbuluar

me dengelat

e borgjezëve,

qe janë

proletar borgjez,

me dashurit ,

e ikura.

Ne varje

shpresash,

ne alarme rozë,

me parti,

pa parti,

me mesjetën

moderne,

me novela turke ,

me novela meksikane,

qe përtypin ditët,

qe hane

orët e jetës,

kur zonjat e reja,

te republikës

se trete,

pine shampanje ,

ne krocjaerat italiane,

ne Bulqizë,

vdesin minatorët,

ne tymin e predhave,

zvarritet, Shqipëria,

mes rezolutave

te kom. Evropian,

ne protokolle ,

ne c’shterngim duaresh,

bankete,

shkeli syri,

me zëdhënëset

e bukura,

ne pyllin e vdekjes,

tjerrin rezolutat,

dhe hekurosin

demokracinë,

Unë jam këtu.

ne qiellin e gazetave,

me duart ne xhepa,

pi kafen e hidhur,

dhe zhdukem

ne vargjet,

me re ,pa re,

ku malli njerëzor,

nuk blihet me para,

atje ku je ti,

e mira

e bukura

dashuri.

ku enderrat

i shtyp shpresa,

mbuluar

me dengelat

e borgjezëve,

qe janë

proletaro-borgjez,

me dashurit ,

e ikura.

Ne vrarje

shpresash,

ne alarme rozë,

me parti,

pa parti,

me mesjetën

moderne.