PERËNDITË
Perënditë, lart shumë larg,
të pa duksheme…
Pse s’qëndrojnë poshtë në tokë,
të jenë pranë?
T’ju venë dorën përmbi kokë
t’i mbrojnë,
fat dhe mëshirë t’ju ndajnë…!!
A një shkallë të kishin ngritur,
me që lart kanë zënë vend,
botës që s’i mbarojnë hallet,
të mos lodhen për të zbritur…
Por të ngjitet njerëzia
lart mbi qiej,
t ju ankohen perëndive
nur shëndritur…!
Lart perënditë s’kanë herrësirë,
kurse poshtë herrëson nata…
Pse rrinë roje
në hapësirës dhe s’lëdhojnë
shkallë të gjata?!
Poshtë toka, rrotullohet,
Nëpër bosht në herrësirë…
Mbas natës vjen dita prap,
sjell vetem një shpresë
të mirë…
Lodhen perënditë lodhen
Duke rojtur njerezimin,
që lart…larg,
mbledhur poshte tok,
si mollë në kosh…
Pa shkallë aq larg sa janë,
shikojnë botë me kokëposht!
