PETER THABIT JONES
ka shkruar gjashtëmbëdhjetë libra, që përfshijnë Turneu i Dylan Thomas në Greenwich Village Nju Jork me Aeronwy Thomas. Ai dhe Aeronwy Thomas bënë një turne gjashtëjavor leximi poezish nëpër Amerikë në vitin 2008. Vepra e tij është përkthyer në mbi njëzet gjuhë. Ai ka marrë një sërë çmimesh, të cilat përfshijnë Çmimin Eric Gregory për Poezinë (Shoqëria e Autorëve, Mbretëria e Bashkuar), Çmimin e Fondit Letrar Mbretëror (MB), Çmimin e Këshillit të Arteve të Uellsit, Çmimin Ted Slade 2016 për Shërbimin ndaj Poezisë (MB), dhe Homeri 2017: Medalja Evropiane për Artin dhe Poezinë. Poema e tij “Kilvey Hil” është shkruar mbi xhamin e dritares në shkollën Saint Thomas, Swansea, Uells. Peter Thabit Jones është shkrimtar i përvitshëm gjatë sezonit veror në rezidencën Big Sur, Kaliforni, që nga viti 2010.
Dy nga dramat e tij për skenën janë shfaqur në Amerikë dhe në Britaninë e Madhe. Libretet e tij për opera në bashkëpunim me kompozitoren luksemburgase Albena Petrovic Vratchanska janë dhënë për herë të parë në Filarmoninë e Luksemburgut, Shtëpinë e Operës Kombëtare Stara Zagora, në Bullgari, Teatrin Kombëtar në Luksemburg dhe në Operën e Baletin e Sofjes në Bullgari. Informacione të mëtejshme: www.peterthabitjones.com
E VEJA
(dedikuar Jill-it)
Diçka e ka braktisur atë dhe është më e madhe se pikëllimi i saj,
Më lënduese se gardëroba me veshjet e tij të vjetëruara.
Rubineti i banjës, mendon ajo, duhet sistemuar,
Pikat e tij ngjajnë si një e qarë në mendjen e saj.
Ajo drejton makinën për të cilën ai kujdesej si për të dashurën,
Kur shkon në orët ku mëson të ushtrojë mendimet e saj
Në poezi që, me sa duket, nuk kanë nevojë për rimë;
Ajo vesh për të diçka në ngjyrë të zezë vazhdimisht.
Fëmijët vijnë me probleme dhe për të kërkuar kredi
Dhe pyesin pse ajo është gjithmonë jashtë shtëpisë.
Komentet e tyre ia presin krahët fluturimit të saj në liri,
Ajo ngroh në mikrovalë një vakt të menduar veç për një.
Vihet në siklet me miqtë e saj, ata janë ende në çift,
Bisedat e tyre mbulojnë ç’mbetet pa thënë, sigurisht.
Disa ditë janë të rënda, sikur të ishte e sëmurë me grip,
Heshtja i kaplon mendjen: Çfarë të bëjë tani?
Ajo ndez televizorin dhe e fik menjëherë,
E merr celularin por nuk flet me askënd.
Burri i saj e shikon nga fotot e vendosura në mur
Që ai duke mallkuar i dha një shtresë boje dikur.
Duket aq i gjallë me buzëqeshjen e tij plot hir,
Teksa i mban dorën, sikur të ketë rënë në dashuri.
Ajo hap perdet dhe dallon diellin krejt papritur
Dhe shikon në lëndinë barin prej kohësh të rritur.
© 2024 Peter Thabit Jones
WIDOW
(for Jill)
Something has left her and it’s bigger than her grief,
More hurting than his wardrobe of stale clothes.
The bathroom tap, she feels, requires fixing,
Its dripping seems like weeping in her mind.
She drives the car he cared for like a mistress,
To classes where she learns to train her thoughts
In poems that, it seems, don’t need to rhyme;
She always wears, for him, some thing that’s black.
The children come with problems and for loans
And question why she’s always out so much.
Their comments always scorch her flights of freedom,
She microwaves a meal that’s meant for one.
It’s awkward with her friends, they’re still in couples,
Their small talk bandages what’s left unsaid.
Some days are heavy, as if she’s got the flu,
The silence snares her mind: what can she do?
She turns the T.V. on and turns it off,
Picks up the mobile phone but does not talk.
Her husband stares from photos placed on walls
That he once cursed with one more lick of paint.
He seems too much alive with careful smiles,
Holding her hand as if he is in love.
She opens curtains on a sudden sun
And stares down on a lawn long overgrown.
© 2024 PETER THABIT JONES
TRANSLATED INTO ALBANIAN BY IRMA KURTI
