…..” E lashë gjysmën time atje në qytetin e largët, të trëndafilave, por vetëm trëndafili im nuk do te me priste me …!!!”
…E mora vesh, kur vdekja e “rrëmbeu” ne gjirin e saj.
Gjeta momentin për te shkuar si detyrim për te hedhur një grusht dhe ne varrin e saj te freskët, aty ne krah te majte te rrugës pa hyre ne qytetin e vogël, buze lumit.
U nisa një te shtune te ftohte dimri.
Arrita mbasdite ne qytet. Takova shokun e vjetër, i cili me priste, me jakën e palltos ngritur.
E ndjeja si obligim ti beja një vizite ne familjen e saj.
Takova nënoken e moshuar, e ngushëllova me ato fjale, qe me erdhën ndërmend dhe pasi piva kafen e hidhur, u ngritëm me shokun.
Ne telefon kisha porositur, shokun për nje tufe me trëndafila te bardhe, ato trëndafila qe ja blija sa here shkoja ne qytetin e saj.
Te dy me jakët e palltove te ngritura u futem ne shtegun e ngushte te varrezave ne dalje te qytetit,.
Qëndrova para varrit te saj, u përkula vendosa trëndafilat e bardhe, qëndrova ne heshtje, sa edhe fryme nuk merrja.
E perkedha tek kryet e saj dhe mu duk sikur lëvizi kokën lehte.
Dy pika loti rreshkëtën ngadalë. Dolëm nga varrezat dhe u nisem ne hyrje te qytetit.
Ishte buze mbrëmje. Ktheva kokën për here te fundit, e dija se kushedi, kur valle do te vija përsëri aty ku poshtë dheut ishte shtrire e bukura, Ajo gjysma ime, e dashuruar me mua tere jetën.
U futem tek “Antigonea” U ulem ne tavolinën, ku uleshim te tre sa here vija me shërbim ne atë qytet te larget, plot lule, plot trëndafila.
Kamerierja erdhi, me njihte, e dinte se perse kisha ardhur, nuk pyeti se edhe menynë na e dinte. Por solli këtë here vetëm porosi për dy veta, mungonte Ajo. …
Asnjëherë nuk me tha jo, nuk kundërshtoi te me thoshte mjaft me lësho, asnjë shenje lodhje apo mërzie. Priste gjithmonë, priste dhe ngazëllehej, kur merrte vesh, se do te vija me shërbim ne qytet.
Ato tre katër dite për te ishin lumturia vete.
Me hidhej ne qafe, ulej ne prehrin tim me duart ne qafen e lakuar dhe priste te dëgjonte peshperimen drithëruese ne vesh:
“Te kam shpirt”, ndjeja rrëqethjen e shtatit te saj. Nuk i thoshte kurrë jo, prekjeve te majave te gishtave te mi ne qafen, ne gushen e saj. Apo kur buzët e nxehta e puthnin me afsh kudo, e bënin te dorëzohej.
Ne duart e mia lëshohej e pafuqishme, ma dorëzonte trupin dhe gjithshka pa bare asnjë kundërshtim.
Vetëm psherëtima, ato psherëtima ndiqnin ritmin e puthjeve te mia mbi hiret e saj, ashtu lakuriq ne atë gjysme errësire.
Duart e mia me prekjet mia kudo, e bënin te ndihej femër e dashuruar, e bënin me te bukur me joshëse, me joshëse se kur kalonte ne trotuarin e ngushte te atij qyteti te vogël dhe te gjithë si me komande kthenin kokën dhe e ndiqnin shume larg deri sa zhdukej ne hapësire.
Nuk tha asnjëherë jo, as me zë, as pa zë, dëgjohej zëri, qe i dridhej ne gjysme errësirë, qe këlthiste
“puthmë edhe me mos pusho, merrma kokën dhe mbështete ne gjoksin tënd”.
Sa e shkurtër na dukej nata, nuk zgjaste, i dukej se zgjaste sa një përplasje syve, qe bënte ajo, kur pranë meje ishte dorëzuar e lodhur e djersitur, melodia e epshit e kompozuar mbi hiret e saj te bukura vazhdonte me atë ritëm.
Nuk thoshte jo, veç psherëtinte me ze drithërues:
“me mbulo me buzët e tua edhe njëherë buzet e mia”.
Asnjëherë nuk me tha jo edhe kur buzët e mia te nxehta rreshkisinin kudo duke filluar, nga qafa e saj te bukur deri aty tek gjinjtë e plote, te fryre, qe me ngjanin si ftonj te pjekur te verdhe.
Ashtu e dorëzuar ne krahët e mi, nuk tha jo, kurrë jo….
…Te nesërmen qysh herët, me përcolli shoku im. Kisha lënë gjysmën time përherë ne atë qytet te largët te trëndafilave, por pa Atë trëndafilin tim…
