Pjesë e nji kohet.
Unë , kanjiher ajo e pafe pjesë e nji kohet …
t’pakohë !
q’i para mejet tkurret e lazdron,
grimcë e pathanun e nji t’vertete n’duert ,
e plasaritna t’jetës.
Unë ,ajo e vërteta e hidhun n’sytë e përvujtun,
t’andrrave q’i bërtasin t’lidhna n’muret e nji …
burgu t’rreme q’i mendja shterpë pjellë.
Si pjellë legjitime t’saj.
Ajo brima q’i del prej shpirtit purgator ,
e ankthshme , e sertë tuj shkrue e ba’e me ditë ,
se gjithçka ka aromë ndryshe.
M’leni ju katilat e andrrava t’thyeme ,
ti bi’e mu n’gjoks dhimës , asaj q’i shpirtin tem,
pelegrin e lën pa nji mekë.
Shihni hijen teme tek vallëzon n’natën e klithmave ,
mijë jetëve q’i varen n’nji fije penit.
Tesh i kam marrë mijë dështimet me ju’a kallxue rrugën e parrizit ,
ndoshta ,ndoshta nji derë tuj u hapë kndon at kangën e mijë pleqnive gërr….gërr.
..tuj kallxue jetën e vitet.
Kohën !
Kohën e pakohë ku unë u ndala tuj i falë bukurinë,
grimcat q’i kurrë sja kallxova as asaj,
thjesht i lashë me m’përshkue çdo pjesë t’idhët a t’amël q’i trupi jemi sitë me hjekë çka m’bjerr.
Oh ,unë jam nji krijesë ,ndihem si e tillë , si e ardhun për nji motiv,
t’shkruem.
Nji motiv q’i përditë shkeli e njoh tuj dhimtë,
rrugën e kam det lotësh ,
kapërcejt m’ngrihen ma t’mëdhenj,
e unë ?!
Unë ajo kanjiher e pafe q’i loz edhe me t’idhtën,
e marr n’duer ,i flas si n’ata përrallat e nji nate t’g’jate tuj ju mësue se shpirtnat si unë jan bijat e dritës .
E drita ska fund mbi terrin del tuj lshue nji aromë ….
ahhh…nji aromë q’i veç unë ndiej e prek.
E lumnueme edhe me vuejt !
About Post Author
