Danijela Ćuk ka lindur në 1989 në Vukovar – Rijeka (Kroaci). Poezitë e saj, janë botuar në dy volume me titujt: “Pozitiv për Jetën” dhe “Forca e Dashurisë”. Gjithashtu ka marrë pjesë në trembëdhjetë antologji sëbashku me poetë të tjerë. Ajo i përkushton kohë Shoqatave vullnetare të cilat ndihmojnë familjet e varfra.
Gruaja
E fuqishme, e fortë si një shkëmb,
askush tjetër nuk është veçse një grua…
Mbi vete shumë peshë mbart,
krenare qëndron e mbijeton.
E poshtëruar shumë herë,
por kurrë në fund nuk u dorëzua.
Shumë herë thonjtë e mprehtë të dikujt
zemrën pa mëshirë ia prekën
mos e lejoni këtë! Mos e lëndoni!
Sepse kushdo që do ta bëjë
një ditë nuk do ta ketë të lehtë…
Dhe kur ajo më e dobët ndjehet,
në të vërtetë më e fortë se kurrë është,
për atë që do, me shpirt e mbron,
sepse për këtë është krijuar,
të vetëmbrohet nga bota e ligë.
Mos e zini rrugën e saj, njerëz
sepse ajo të ofron vetë mishin, gjakun,
por nëse gjënë më të rëndësishme
të jetës ia cënon
veç në një moment do t’ju shkatërrojë
me tërë forcën e saj.
Ajo mban mbi vete shumë plagë,
përlotet në netët e vështira,
ndoshta e vetmuar pa njeri
por ia del të mundë çdo dhimbje…
As vetes nuk i dorëzohet,
pengesa pa kufi kapërcen,
dhe mbijeton përsëri,
edhe pse fare mirë e di
se nuk është aspak e lehtë.
Për vajzën time Lucia, e cila është një luftëtare e vërtetë.
Lucia
Lucia ime e vogël,
gjithçka në jetë kalove
me sfida të vështira u ndeshe
por veten kurrë nuk e le të mposhtet.
Je kaq e re, akoma e parritur
gjithçka të mundon
por buzeqeshjen aspak nuk e fike.
Shkëlqimi i jetës kaq i veçantë tek ty,
luftëtare je e jo vetëm për veten
ndaj këtë dua të gjithë ta dinë.
Qëkur erdhe si dhuratë në këtë botë,
u bëre lulja ime më e bukur,
drita ime je, gjithçka e imja
ti nuk e di sa shumë të dua.
Je forca ime, e ëmbël dashuri
engjëll i krahëve të mi,
më e bukura në botë.
Gjë tjetër nuk dëshiroj
veç zemra të të ndriçojë
gjithmonë porsi një yll,
sepse luanesha ime e vogël je.
Dhe kur të rritesh një ditë
forca ime e jotja do të jetë
gjithmonë pranë do të më kesh, dashuria ime, sepse vetëm nëna di ta dashurojë,
vajzën time të vogël që rrezaton si dielli i artë.
ŽENA
Tako moćna, snažna kao stijena,
nitko drugi nego žena…
Na sebi puno toga nosi,
sobom treba da se ponosi…
Puno puta ponižena, ali nikada na dnu,
puno puta je nečiji oštri nokti za srce dodirnu,
ma ne da se ona, ne da tek tako,
tko joj na put stane, neće mu biti lako…
I kad je najslabija, zapravo je najjača,
za ono što voli, reže poput mača,
nije ona stvorena za to,
nije da je se tek tako baci na dno.
Ne stojte joj na putu, ljudi,
jer ona puno toga dana, puno toga nudi,
ali ako joj oduzmete ono najbitnije od života,
za trenutak vas u klupko svoje moći smota .
Na sebi nosi jako puno rana,
proplakala je i previše već dana,
i noći su joj teške bile, a sama je bila,
ali ipak je svaku bol pobijedila…
Ne da na sebe, ne da na svoje,
za ženu prepreke ne postoje,
zaobići će ih samo tako,
jer sa njom nikako nije lako.
Za moju kćer Luciju,
koja je životni borac
Lucija
Luce moja mala,
svašta si prošla ti,
život ti je zadao težak izazov
ali nisi se dala poraziti.
Tako mala prošla si već sve,
ali osmijeh nisi ugasila, ne,
tvoj životni sjaj poseban je, baš,
životni si borac, želim da to znaš.
Otkad si došla kao dar za ovaj svijet,
postala si moj najljepši cvijet,
moja si svjetlost, moje si sve,
ni ne znaš koliko volim te.
Moja si snaga, ljubavi mila,
anđele najljepših životnih krila,
želim da uvijek poput zvijezde tvoje srce sja,
jer ti si moja mala lavica.
I kad odrasteš, snaga će biti tvoja,
a ja ću uvijek tu za tebe biti, ljubavi moja,
jer samo je jedna mama koja voljeti zna,
curicu svoju koja poput sunca zlatnoga sja.
Përktheu: Angela Kosta shkrimtare, poete, publiciste dhe Zv. Kryeredaktore në Gazetën Albania Press.
