Poezi nga Albert Habazaj


Albert Habazaj

Elegji Për Mimozën Në 14 Shkurt

Në zemër të qytetit me dy dete

Një mimozë çel çdo 14 shkurt,

Erën e mirë s’e mban për vete

Të dashuruarve mbi supe ua shkund…

Aroma të këndshme lëshon, të ëmbla

E blerta gjethehollë për çiftet aty,

Si gurrë e dehur mrekulluar në ëndrra

Me buzëqeshje floriri ua bën me sy.

Por … sot, në mesditë u trishtova keq

Kur pashë një kope me frymorë vulgarë,

Tri mesogra me burrat a kushedi ç’dreq,

Iu turrën, ia shqyen degat si barbarë.

Zemëruar, u bërtita me sa zë pata në kokë

Ma shëmtuan të bukurën, oh, sa më dhëmbi!

Ma prishën ditën, më të romantiken në botë.

M’u duk se nën vete më zuri një anë shkëmbi…

PSE HESHT POETI I VLORËS ?!

Hiqmet Meçaj hesht burrërisht dhembshur

Shkruesit e vargjeve shtohen pa rritur si shkurret

Poetët e paktë, si bredha të bukur, të lartë,

Lukunia e shkurreve qelqit digjital turret

S’ka më doganë të merret me shkrimin e artë.

Poeti ynë hesht burrërisht dhembshur

Për qytetin eshtragërryer në furtunë,

Për shtetin tonë liridashës çapaçul i shkulur

Për djalin e tij me universitet, poet e pa punë.

E… shpirti i tij pashfaqshëm çarë më dysh

Brenga mban sa mban barku i këtij dheu,

Ka të drejtë me pashë të na thotë: “Hiqmuni sysh!”.

Tek qartësonte imazhin tonë mjerisht të zbehur.

Ç’ qytetarë të përndritëruar jemi të qytetit,

mirë firmë e vulë, por nuk kemi as zë fare,

detashment me frymë drite për vendin e poetit

po s’u bëmë, na hëngrën krokodilët me kollare.

Mua më vjen turp të takoj Hiqmetin në Vlorë,

Dhe malin, dhe lumin sikur mbaj mbi supe,

Djali i tij pastron qytetin nga mbeturinat, kur ca të gjorë

Të paturpët hanë bukën e ditës me turpe…

SERVILËT 

I

Nga të parët na ka ardhë

Nëpër paqe nëpër luftë,

Nëpër halle, nëpër dallgë

Si kujtesë fjala e urtë:

Qëngji i urtë pi dy nëna,

qëngj’ i egër s’ pi as t’ ëmën,

 servili pi gjithë kopenë

dhe pastaj të shikon vrëngër…

[Regjistroi: Kujtesa Sociale; Somitkë, Tërbaç, 20. 03.1960]

II

Zot, o Zot, ç’më zuri koka nga servilët

Më keq se në det notarin zën’ kandilët.

Me servilë, me rrezilë, të tillë bandillë,

Zvarrë- zvarrë, pa skelet, si kërmill.

Duke u lëpirë e ngjitur prapa shefit

Cipëplasur rrojn’ e bëjn’ kokrrën e qejfit.

Ta pështirin të paburrët pa fytyrë

Si s’e lanë një dit’ të shkretë pa bërë mynxyrë?!

Derdimenë qenë e mbenë, dallkaukë

Ha aty e nduk këtu palo kopukë…

Të shpëlarët ia fëlliqën cipën jetës

Por jo shtyllën vertebrore së vërtetës…

Lepuj bëhen me eprorin për në tavë

Si bisha i turren vartësit, gjallë ta hanë…

Zullumqarëve me shtatë maska, (sa të varfër!)

 I ngrohtë u vjen zullumi, që ka taksiratin afër.

Ngjyrat e servilëve ndryshkin dhe sahanët që lëpijnë

Zbehur e ndotur si leckë kur këpucët shefit fshijnë…

Sa të shtirë, aq të shpifur dhe të shëmtuar…Për Zotin!

Që me ngjyrat lajkatare mbrapa lenë kameleonin.

 Janë më të liq se armiku, bëjnë qivure

Veçse s’kanë bajoneta, janë kobure…

Gjithë trupi, e ç’trup lumi? është veç gjuhë

Gërmojnë si urith e s’bëjnë as ah, as uh!…

Të fusin në dhe të gjallë, gjetën anën

Me gjallesa si ata mos ma derdhni fjalën…

Nga servilët veç të zeza prit çdo ditë

Dinjiteti i tyre është hale, qelb dhe pikë.

DATËLINDJA: 64 APO 46?!

20 Marsi është datëlindja ime

Që nis si ditë e rëndomtë pranverore,

Por, Universi i Mirësisë me urime

Më merr në fluturime princore.

Për mua, nuk është vetëm mosha

Që më bën të shpërfillshëm ndaj vetes,

Shpirtit me nipër e mbesa i mbushet shporta

E këto festa sikur më veniten e treten.

Pastaj, njeriu sado i fortë që të duket

Është në çaste të tilla qenie e brishtë,

Përkedhelja e prindit me fjalë nuk thuhet

Kur mungon, s’ka gjë më të trishtë…

Melankoli, mërzitje, mallëngjim

Hedh krahëve me pelerinën e moshës,

Kur vijnë mbesat e nipi me gëzim

Kam tortën më të ëmbël të botës.

Dhe i flak tutje pezmatimet

Si veten më bëjnë zogjtë e pranverës sot,

Shkallëve të bardha të jetës ngjitem

Dhe zemrën e bëj fole për zogjtë.

Po miqtë e mirë si bredha me frymë,

Si me magji ma hoqën tisin gri,

Dinjitetit të tyre u puth synë

Vijoj Udhëtimin krah tyre përsëri.

Bilbila të fjalës dhe këngës si ata

Janë thesar dhe fat që i kam si yje,

Shporta e shpirtit fjalët e mëdha

S’i mban dot, se ka urimet e tyre.

Po më skuq faqen Piro Bregu

Tek më nis ato fjalë me shtatë drita,

Po Hiqmet Mehmetaj për lirikat strategu

Po flamuri në furtunë Kristo Çipa?!

Sa shumë lule çelën  urimet e tyre

Po ashtu dhe një turbullim të ëmbël,

Sa shumë u mbush shporta me yje

Në datëlindjen time, si një ëndërr.

LËNDINË E BUKUR

Shqiptarit londinez, mikut tim, gjyshit Fatmir Terziu me princeshën Elize

Sa i pashë në foto bashkë të dy

Sinqerisht u bëra lëndinë me lule,

Ai gjysh mbretëror me mbesën,… ata sy

Nga kujtesa ime nuk mund të shkulen …

Rri e vështroj fotografinë, po s’ ngopem,

Hej, ç’mrekulli i fal Zoti njeriut!

Mbushem me frymë, me shpirt i gëzohem

Dhuratës më të çmuar të Fatmir Terziut.

E kam mik, po mik me dritë të ngrohtë

Mësuesin, poetin, të mirin Fatmir,

Gjyshin më të lumtur në këtë botë

Që mban në krah një gonxhe erëmirë.

Unë nuk ha me sy, o gjysh Fatmiri,

Se jam syulli, po jam edhe gjysh,

Lumsi ti për atë mëllë floriri…

Para princeshës s’ka si e qysh!?…

E si mos të bëhem lulishte e bukur

Që të fluturojë mëngjesit mbi vesë,

Princesha Elize e ëndërrt si flutur

Si engjëllushe e agimeve me shpresë.

Ata sytë e saj, ajo buzëqeshje bujare

Që s’i pikturon dot asnjë piktor,

E kuptoni që gjysh Fatmirin e çmendin fare

E bëjnë këngëtar, e bëjnë kompozitor.

Në jetë ka dhembje koke nga shtërngatat

Tek mjalti i mjaltit gjejmë shërim,

Ty mirësia të shpërblehet me dhurata

Të ta falë zoti ëmbëlsirën, miku im!

KUJTESË NË DITËLINDJEN E EDËS

Një vashëz e qetë Vlore, bilë çame,

Një dritë e ndezur në shtëpinë time,

Çdo prill, në lulëzim të bajames

Qetësisht si sot kalon ditëlindjen.

Një ditë para ditëlindjes së saj

Eda kujton nënën që i iku shpejt,

Shpirtin e Detes, që fluturon skaj më skaj

E ka ëngjëllin e fatit në jetë.

Ndoshta çdo nënë si Detja për të bijën

Do t’i bënte sfidë çdo llohe,

Koha qe e ligë dhe t’i hapte vendin

Doli në pension para kohe.

Dhe Eda me Nikun u rritën si dy zogj

Ndërtuan familjen e thurën ëndrra,

Lule lumturie mbjellin çdo ditë tok,

Nga gëzimi më fluturon zemra.

Të dy në sy e kanë jetën

Jam me fat: Dy gonxhe më dhanë,

Kur jam me to, hallet treten

Të dyja – mjalti i ëmbël në filxhan.

Ato janë mësueset e mia

Unë jam një nxënës i zellshëm,

Kur lëviz, më bërtasin të dyja:

“Qenke fëmijë i pandreqshëm”…

Për Gjyshin dhe Nënën si Perla dhe Ami

Jo, në këtë botë, askund s’gjenden,

Një ditë po s’i takuam, bëhet nami

Jemi ushtarë para tyre vetëm.

Se më rrëmbyen princeshat në botën e tyre

Tek uroj nusen e djalit të mesëm

Po kot i ngatërrojmë fjalët me yje

Sidomos kur dalin nga shpirti vetëm.

Po një herë si nuk e ngrysi ballin,

Vetëm buzagaze, e urtë e syqeshur,

Jemi krenarë për sjelljen, moralin

Në thelb dhe në shfaqje me virtyte veshur.

Po kaq vjet si nuk e ngriti zërin

Apo të bënte një ankesë, të paktën…

Eda me Nikun, si sorkadhja me drërin

Nga ne, si prindër e kanë uratën.

Se nusja e shtëpisë është fat

Por Eda për ne është dhe si bijë,

E uroj me Mejon: Jetë të gjatë

Dhe dita iu bëftë një mijë!

NJË VJERSHË E VJETËR PËR KADARENË[1]

E shkruar te hyrja e mbyllur e I. Kadaresë

Trokita tri herë në derë,

Thashë, mos erdhe nga Parisi

Të njihte Kulla Eifel

Një gjethe të gjelbër lisi.

Akoma nuk qenke kthyer,

Të të takoj s’qenka fat,

Një zarf po hedh sipër derës,

Kuptohet që s’është trakt.

Duke ngjitur shkallët lart

Drejt demonit Dritëro,

Të mendoja si një makth,

Si Eskil, (si humbës, jo).

Ç’domethënë Kadare,

Fenomen i Universit,

Nga shqipja ka dalë mbi rè,

Diçka mes fatit dhe tersit.

Përulet me krenari

Para teje Çmimi “Nobël”.

Pranoma, o Madhëri

Këtë dhuratëz të vogël!…

Libërthin me poezi

Me emrin “Nata me hënë”,

Nga racioni yt, pak mora

Posaçërisht për mua lënë…

Tiranë, 10.08.1996

Kjo vjershë është shkruar si autograf, në vend të një tufe me lule të freskëta vargjesh për Shkrimtarin e Madh I. Kadare në librin tim me poezi “Nata me hënë”, Tiranë, “Naim Frashëri”, 1996.


[1]Botuar në vëllimin poetik “Buzëqeshje të grisura”, Vlorë, “Adjona”, 1999, f. 47-48.