Poezi për fshatin tim, Gllavicën
Gllavicë, fshat i bukur dhe i shtrenjtë,
Mbi kodra dhe lugina që vallëzojnë të shkrira,
Je shtëpia ime, burimi i ëndrrave të mia,
Ku çdo fllad është fryma e fëmijërisë që nuk harrohet kurrë.
Ti më mban në gishta të ëmbla me dhe,
Me çdo gur, çdo degë, çdo rrugicë,
Si thesar i pashuar, që mbush zemrën me ndjenja,
Gllavicë, ti je shpirti im, jeta ime e vërtetë.
Diku larg, ku kodrat përqafojnë qiellin,
E shikoj çdo ditë diellin që lind mbi ty,
Dhe shoh fushat që shndriten me bukuri,
Je vendi ku çdo kujtim bëhet i pavdekshëm.
Gllavicë, ti je si një poezi që rrjedh me qetësi,
Në çdo gjeth dhe degë që dëgjon,
Të kujtoj si një melodi që ngjitet në ajër,
Si një këngë e vjetër që përjetësisht këndohet.
Mbi ty, çdo stinë ka ngjyrat e veta,
Dimri i bardhë, vera që ngroh shpirtin,
E ti, Gllavicë, je shenjë e dashurisë,
Vendi ku çdo hap e ndiej më afër teje.
O fshat im, ti je në çdo hap të jetës time,
Dhe gjithmonë do të mbetesh një pjesë e pandashme e meje.
Gllavicë, shpirti im që s’do të harroj,
Në çdo krah të botës, emri yt do të jetë gjithmonë me mua.
