————–
Ti je poezia. Të tjerat janë proza.
Ti je poezia që s’bëhet dy herë,
Ti je frymëzimi që më dehu dhe bota
më duket e tëra e larë me diell.
( Ndoc Gjetja )
Një poet kish shkruar ” Ç’është poezia?”
Më habiti përgjigja e dhënë po nga ai vetë,
Sikur të pyeste dhija;-Çfarë është tagjia,?
E më erdhi keq, se ishte ” me emër “poet.
Mjerimi shpirtëror, se ku jemi po tregon,
Çfarë shkruajnë tani, poetët me “emër,”
Shkruajnë vargje, që asnjë s’po i kupton,
Jo me ndjenjë shpirtërore e me zemër,
Poezia s’është një përshëndetje o poet,
Por është këngë, ndjenjë dhe dashuri,
Është zëri shpirtëror, që del dhe buçet,
Është bukuria vetë, që kthehet në magji.
Se ëmbëlsia e vargut, të bënë të dehur,
Dhe të ngre peshë, të fluturosh në qiell,
Këtë varg të Ndocit, s’rri dot pa e shprehur,
” Dhe bota të duket e tëra larë me diell.”
Eh, ju se keni ndjerë dashurinë kur vjen,
Se ajo nuk të thotë vetë;- jam dashuria,!
Por çel si gonxhe e gjoksin ta shpërthen,
Është këngë e shpirtit, ajo është poezia.
