Bie shi prej syve tu në portret dhe prekur kanë
dëshpërimin tim.
Unë nuk u shkreha dot në vaj dhe lotë s’pashë në bluzim, por ardhur kishin prej natës e heshtjes!
Eh e vogla, ti misteriozja ime ëndërronjëse, larg prej
këtu që t’më shohësh me kitare duke kënduar mes një
shtrëngate dimri një këngë idhnimi për ty!
Oh zot i vetmisë, ma kthe atë krijesë prej loti ta ndiej
këtu ku s’kam asnjë frymë tjetër të gjallë! Kthema mua
ëndrrën e saj, zërin e butë dhe të njëjtën brengë të shpirtit që
ma helmoi zemrën!
Unë e dua brengosjen e saj e dhembjen që nuk shërohet
as në amshim!
Kjo brengosje sfilitëse po më vret, se më zuri në një kohë
të ftohtë dimri, pa zjarr ku dita s’ka kuptim pa diçka të re.
Bukur është të shohësh dritën e agimit, e yllin e mëngjesit
të shkoi tutje në udhë, erën të shtrohet butazi në fusha,
e yjet në qiellin e larë!
Ti je deti, era e lehtë e kësaj nate që ngrihesh përtej kodrave
dhe re e qiellit të kaltër.
Midis meje e teje janë ditë të mbushura me plot mall e lotë
që kreshtohen në faqe e buzë.
Je më shumë së një grua e bukur që qan e tërhequr
pas hijes dhe dëshpërimit tim, je frymë e ëmbël dashurie
dhe shi që derdhesh në vreshta, në lugina tutje në fusha!
Midis kohës dhe hapsirës jemi ne e vogla, mes një unaze të mbyllur në purpurin e netëve
të pagjuma, ato janë brenga të rritura në ëndrrën
tonë, brenga të dashurisë, bashkëfajtoret tona të fshehura
thellë në zemër si mirazhe të shenjta.
