Hutim trishtues…
Ka kohë që këmbanat
janë shurdhue e varfnue,
tej kryqeve
të bashksisë s’shpirtnave…
Në vend tyne,
zogj gjithfarësoj
krratin, këndojnë e zihen,
sherrit që qetësia mbjell
pas lotëve të grave,
që njomin ylberet
në zanafill të lindjes,
e i fshijnë trishtimin hanës
në përkundje të të grithunave…
Ka kohë që kishat
janë mbytë në heshtje.
Përreth tyne
barishtet mbajnë meshët,
dhe në ditë festash
peligrinëve u falin nji përkulje
e nji lule harrese…
Në boshatisjen e tyne,
brenda kanë mbetë
lutjet, dhimbjet,
vajet e dashnia,
si monumente të arta
të të pamit, të besimit, e të ndjemit…!
Ka kohë që koha e lutjes,
ka dekë me t’dekunit!
Poezia dhe foto:- Pranvera Drita Gjoni
About Post Author
