Një pronar n’katund
kopsht të bukur kishte,
me lule e trëndafila
Aty loznin fëmijët
kënaqeshin çdoherë,
pronari i shikonte
dhe villte vrerë.
Ishte shumë koprac
fëmijët s’i linte t’qetë,
por një ditë papritmas
lulet u thanë vetë.
Në kopsht mungonin fëmijët
kopraci u dëshpërua,
ç’u bë kështu me kopshtin
fëmijët i kam hidhëruar.
Kopraci u pendua
e pa sa shumë gaboi
ua ndërpreu lojën fëmijëve
dhe kopshtin e varfëroi.
Lëreni të qetë fëmijët
që ata të gëzohen,
të rriten të lumtur
dhe në lojë t’argëtohen
