PUTHJA E EVËS
Tani e di se ku i kam rrënjët e mia
Fshehur rrinë nën gurët e tokës dardane
Që na presin me vite më i leviz dora e uratës
Toka i ruan në gji si dëshmi të lashtësisë
Se ishim këtu edhe para djallit e birit të tij
Varret e luftëtarëve më ftojnë në ëndrra
Dhe më tregojnë të vërtetën e rrënjëve të mia
Ecim së bashku me Betovenin Titanikut kryeneq
Me çdo kusht për t’i gjetur rrënjët e mia të lashta
Sa larg e sa afër janē nëse i kërkon me zemër
Janë nën gurët e këmbëve tua ma thonë
Nëse i kërkon pa zemër nuk i gjen kurrë
Rrënjët e mia janë rujtur në sytë e atdheut
Në kullat ku pleqtë ndeznin llullat këmbëkryq dhe piktorët nuk i lenë të vdesin kurrë
I pikturojnë së bashku me dritën e diellit
Rrënjët është lehtë më i gjetë ma thotë poeti
Në secilin varg atdheu kur krijohet me zemër
Aty i ke duke shndërritur si margaritar i vetëm
Brez pas brezi i ka rujtur këngëtari në lahutë
Të lashta janë rrënjët e mia sa veç Shqipëria i di
Me xhelozi ruhen betejave të luftërarëve të lirisë
Në dashuritë e çmendura për lirinë e çlirimtareve
Një ditë rrënjët e mia kanë me gjunjëzue botën
Nga e vërteta që njerout ia kanë vjedh guximin
Për të thënë se nga rrënjët e mia u krijue bota
Puthja e Evës ishte gjëja ma e shenjtë për mua
Ka dymijë vjet që e ruajmë me fanatizëm shpirti
Kjo na burrëron për të jetue si njerëz të gjallë
Të vetmit që e duam të bukurën e detit dhe tokës.
