I thank my talented friend, Professor Ukë Buçpapaj, for the English translation of “THE GREY BAGS” and my prose writings!
THE GREY BAGS
A dustbin. A pile of refuse in the dustbin. And there stands a pig near the refuse. And that pig is me. I grow weary of sitting amid the refuse and escape the dustbin. My hooves carry me towards an old bench, placed in front of the house belonging to a girl with a divine name. As I scratch my neck on the bench’s rough surface, a passing Seattle Young Man catches my attention. He walks by, exclaiming loudly, “Hey, my friend! In this country, everyone visits the witches. Everyone carries herbs in their pockets. To outfox each other. Is that so?!” He squints his eyes momentarily and pauses his speech. In response, he returns my greeting, and then he extends a cigar to my snout. Everyone, people and pigs alike, makes fun of him, despite the fact that they are all quietly talking to themselves.
Breaking free from the tension of the encounter with the Seattle Young Man, I find myself drawn to the thoroughly opened window. Through its frame, I catch a glimpse of the girl with the divine name. She wears a blue blouse and skirt, perched on a wheel that moves her gently—almost ethereally—across the room. As she glides back and forth, I count the seconds of her elegant procession, her form appearing and disappearing from my sight. My snout twitches with excitement as glimpses of her thighs flash. This adventure, where everything spins and shapes intertwine, fills me with a sense of fascination and wonder.
Driven by curiosity and a yearning for connection, I hurry towards the phone stationed on the street. It is a daily ritual for me, at the same time each day, as I prepare to embrace yet another chronicle of experiences, waiting to unfold before me.
Looking around, I cry out, “Hello, o goddess of luck and chance, distributor of pleasures and pains, of happiness and misfortune, have some mercy on this humble pig! Send me bin bags, please!”
Her voice echoes, “Ha, ha, ha! My dear pig, did you start with the sexophone? You really are like an incorrigible teenager. Hold back, please! You seem to allegedly have a problem with bin bags, huh?! Who do you think you are selling your acts to, you gluttonous pig! Do not weave erotic verses because then… Ciao! Ha, ha, ha! When I come downstairs, I will bring you one more bin bag. OK?”
I plunge into anxious restlessness nonetheless. This state of eager restlessness gives rise to a plethora of ideas. From all sides, I hear various characters, voices, and magical stories, yet I see nothing but a girl with a divine name. She stands on a wheel, clutching a bin bag in her hands.
She brings me bin bags every day, and each time, she promises that one day we will run away together. When I remind her of this, she simply smiles, nods her head, and that is all. She reassures me once more, saying, “One day, definitely…”
Suddenly, her voice rings out, “Here you are, my dear pig. Take the bag you requested! I have also brought you a slice of bread, generously buttered and jammed.”
She kneels down, offering me the bag and the slice of the spread bread. A wave of nausea engulfs me as I accept them. “She must have mixed it with her period,” I say to myself. Then, she leans in closer, the allure of her lips lightly grazing my snout.
Suddenly, she pulls back, her gaze fixed intently on me. “Hey, my dearest pig, did you manage to visit that witch today, Circe? What did she tell you? Is there any hope? I want to hear everything!”
“I did visit her, indeed, I did. I traced the path leading to Circe’s villa, a radiant abode built from gleaming stones. A pack of dogs prowled the villa grounds, neither growling nor barking, but simply wagging their tails in greeting. Standing before the enchantress’s door, her beautifully coiled hair echoing the melody of a sweet voice from within, I knocked, my heart caught halfway between fear and anticipation. It was she who materialized in the glowing doorway. Recognizing my stunned expression, she welcomed me inside. I implored her to shed my pig’s skin and restore my human form, pressing kisses to her slippers with my snout. She posed a flurry of questions, answering them herself. Peering at the computer screen, I awaited my reflection, but to no avail. Astonishingly, after perusing the Falcon Watershed, the Tyrrhenian Sea, and Latium, 22 portraits populated the screen. She began a soliloquy. Bits and pieces of her monologue reached my ears… Eurylochus… Polytus… 21 others… Odysseus… Hermes’ aid… wine of Pramnos combined with flour, cheese, and honey…birch…pigs, and more. Her eyes never straying from the screen, she sighed, a sigh heavy with apparent grief. Turning away from me, she declared that I was not her prey; that I did not fit into the scheme of her magic…”
She asked, “Why did you stop? And then?”
I waved my snout in the air and replied, “Nevertheless, she performed one final test using the mallow plant. She poured a liquid into a silver cup, adding a plant with white flowers, black fruit, and black roots. Holding it up to my snout, I peered at the cup before promptly emptying it. I waited for a while, but nothing happened. Absolutely nothing. The witch raised her eyebrows and shrugged her shoulders simultaneously. It quickly dawned on me that I was neither a man transformed into a pig, nor a pig capable of returning to human form. My corpulent body moved in a stunned haze, clumsily seeking the exit, with the harsh sound of the slamming door reverberating in my ears and hope draining from my heart.”
She moves her lips towards my trembling snout. “What about me?” she queries, holding herself still as her head leans forward, poised in anticipation of a moment yet to come. She withdraws from my snout and makes an attempt to rise. “Perhaps they have bewitched her too,” I murmur to myself. Has she vanished? The very air seems to shift. The breeze sweeps the maiden-goddess away, her “goodbye” still lingering in the air, and I am left alone, save for a grey plastic bag near my front legs. I loop the bag filled with refuse around my thick neck and find refuge in a secluded corner, shrouded by the brassy twilight with my hair tousled.
Slowly, I unfurl the gifted bag. Inside, I find an array of items: a cup of fruit yogurt, a packet of damp cigarettes, a half-consumed ‘Mars’ chocolate bar, a pair of torn underwear, and a vibrator with teeth marks.
Clutching the bin bag tightly, I hold it as if it might burst. With each step forward, I press my lips to it, repeating this rhythm — walk, then kiss, then walk again.
“Come, my friend, let us venture forth together… straight to America. Perhaps there is a curative medicine waiting for me there. We shall need to bring this bag of provisions you have slung over your shoulder, with the strap cutting across your chest. We shall need sustenance. Is that not so?” the ubiquitous Seattle Young Man proposes to me.
I am momentarily beguiled, succumbing to a tranquil state. Tranquil? Deep within me, a silent entity observes and hearkens. A presence that lends an ear to my porcine internal dialogues.
Of all moments and places, he just had to appear, uninvited and unwelcome! I hand the bag over to the Seattle Young Man, and my legs gradually lead me back to my sty.
English translation by Ukë ZENEL Buçpapaj
* * *
Falënderoj mikun tim të talentuar, Profesor Ukë Buçpapaj, për përkthimin në anglisht të “Qeset ngjyrë gri” dhe shkrimeve të mia në prozë!
Qeset ngjyrë gri
Një kosh plehrash. Një grumbull plehrash në kosh. Një derr pranë plehrave. E ky derr jam unë. Dal nga koshi; u mërzita së ndenjuri në plehra. Afrohem te stoli i vjetër. Përballë shtëpisë së vajzës me emër hyjneshe. Kruaj qafën te stoli dhe përshëndes Djaloshin nga Seattle, i cili kalon aty pranë duke u çjerrë: “Eh, miku im! Në këtë vend të gjithë u bëjnë vizitë magjistricave. Të gjithë mbajnë barëra nëpër xhepa. Që t’ia fusin njeri-tjetrit. Është kështu?!“ Ai picërron sytë dhe e ndal për një çast fjalimin. Pastaj ma kthen përshëndetjen dhe më zgjat një puro drejt feçkës. Të gjithë njerëzit dhe derrat tallen me të, pavarësisht se edhe ata vetë flasin me vete (kuptohet: flasin me zë të ulët). Çlirohem me mezishkëputje prej Djaloshit nga Seattle dhe hedh vështrimin nga dritarja tejpërtejkanatëhapur prej nga duket vajza me emër hyjneshe. Ajo e veshur me një bluzë e fund të kaltër rri hypur mbi një rrotë dhe lëviz – siç duket – përgjatë dhomës. Unë numëroj sekondat kur ajo sfilon përmes zhdukjeshfaqjes. Kruaj feçkën kur kofshët e saj vezullojnë mes çarjes së fundit. Më pëlqen kjo aventurë, ku gjithçka vërtitet duke vërtitur format. Turrem drejt telefonit në rrugë. Si çdo ditë. Në të njejtën orë. Sot kam libret tjetër.
Unë (duke vështruar rreth e rrotull): “Alo! Moj hyjneshë e fatit dhe e rastësisë, moj shpërndarësja e kënaqësive dhe e mundimeve, e lumturisë dhe e fatkeqësisë, ki pak mëshirë për mua derrin! Më dërgo, të lutem, ndonjë qese plehrash!“
Zëri i saj: “Ha, ha, ha! Derri im i dashur, fillove ti nga seksofoni? Je vërtet si një adoleshent i pandreqshëm. Përmbahu pakëz, të lutem! Gjoja e ke hallin te qeset e plehrave, ë?! Kujt ia shet ato, more derr i pangopur! Mos na thur vargje erotike, se pastaj… Ciao! Ha, ha, ha! Kur të zbres poshtë do të të sjell edhe një qese me plehra. OK?”
Zhytem në një mezipritje çfardo. Mezipritja prodhon ide nga më të ndryshmet. Mezipritja dëgjon nga të gjitha anët (personazhe, zëra, histori me magji), por nuk sheh asgjë tjetër, veçse një vajzë me emër hyjneshe. Një vajzë mbi një rrotë dhe me një qese plehrash në duar.
Ajo më sjell çdo ditë qese me plehra dhe çdo dite më premton se një ditë do të arratisemi së bashku. Kur ia kujtoj këtë ajo vetëm buzëqesh, tund kokën dhe kaq. Më premton përsëri me “një ditë patjetër…“
Zëpapritmasi i saj: “Merre, derri im i shtrenjtë, qesen që kërkove! Të kam sjellë edhe një fetë bukë të lyer me gjalp e reçel.”
Ajo ulet në gjunjë, më zgjat qesen dhe bukën fetëlyer (“do ta ketë përzier me menstruacionet e saj”, them me vete dhe ndiej një përbrendapërzierje), pastaj zgjat buzët joshëse drejt feçkës sime.
Shkëputet ajo e para: “Hë, derri im i shtrenjtë, shkove sot te ajo magjistrica, Circja? Ç’të tha? A ekziston ndonjë mundësi? Më trego, po çdo hollësi!”
“Shkova, shkova. Mora rrugën nga vila e Circes, një vilë me gurë të ndritshëm. Rreth vilës vërtiteshin një duzinë qensh, që as të vërsuleshin, as lehnin, por vetëm tundnin bishtat e tyre. U ndala te dera e magjistricës krelëbukur dhe dëgjova një zë të ëmbël. Zemra ime gjysmë e ngrirë trokiti. Në derë shkëlqimtare u shfaq vetë ajo. Më pa e habitur dhe më ftoi të hyja brenda. Iu luta t’më hiqte qimen e derrit e t’më kthente në njeri. Fillova të puth me feçkë pandoflat e saj. Ajo më bënte dhjetra pyetje dhe përgjigjej po vetë. Kontrolloi në ekranin e computer kuçka – dhe unë po aty, se mos shihja padashur identikitin tim – por s’qullosi gjë. Për çudi, pasi bëri search mbi Ujëdhesën e Skifterit, detin Tirren dhe Latiumin, në ekran u shfaqën me radhë 22 portrete. Ajo filloi të fliste me vete. Seç përmendi: Euriloku…Politi dhe 21… Odiseu… kishte ndihmën e Hermesit… verë e Pramnos përzier me miell, djathë e mjaltë… thupër… derra dhe bla, bla. Mbante vështrimin të mbërthyer në monitor dhe duke psherëtirë e pikëlluar (sikur të ishte e vërtetë!) e duke m’i fshehur sytë më tha se unë nuk isha viktima e saj, se unë nuk bëja pjesë në skenarin e magjisë së saj…”
Ajo: “ Pse ndale? Po pastaj? “
Unë (duke tundur feçkën në ajër): “Megjithatë, bëri edhe një provë të fundit me bimën “molu”. Hodhi një lëng në një kupë të argjendtë dhe një bimë me lule të bardha, fryte të zeza dhe rrënjë të zeza dhe ma zgjati drejt feçkës. I hodha një vështrim kupës dhe e ktheva menjëherë. Prita pak symbylltas, por asgjë. Asgjë. Magjistrica ngriti vetullat dhe supet njëherësh. Nuk isha një njeri i shndërruar në derr, as një derr që mund të shndërrohej në njeri. Dhjamurisja ime lëvizi e trullosur për të gjetur daljen, e shoqëruar nga derëpërplasja dhe humbjeshpresa.”
Ajo zgjat buzët drejt feçkes sime që dridhet. “Po unë?” flet vajza, duke qëndruar palëvizur me një kryerrotullim të shtyrë drejt pakmëvonës. Ajo nuk e shqetëson më feçkën time (do t’i kenë bërë ndonjë nga ato magjitë, më pëshpërit vetja ime) dhe bën të ngrihet. Iku? Lëvizi edhe ajri. Ajri që rrëmben vajzën-hyjneshë tok me “pafshim” e saj dhe unë mbetem vetëm. Vetëm me një qese plastike ngjyrë gri pranë këmbëve të para. Spërdredh qesen e mbushur me plehra mbi qafëtrashjen time dhe ndalem diku, në një qoshe të kësaj mbrëmjeje të pacipë e me flokë të shprishur.
E hap ngadalë qesedhuratën. I bëj inventarin: një gotë kosfrutash, një paketë me cigare të lagura, një çokollatë “Mars” e ngrënë përgjysmë, një palë mbathje të grisura, një vibrator me shenja dhëmbësh…
Përqafoj qesen me plehra, e shtrëngoj fort, deri në masën e derisaçarjes. Vazhdoj përsëri: ec e puth qesen, puth qesen e ec.
“Ej, miku im, eja të nisemi sëbashku… drejt e në Amerikë. Mbase atje ka ndonjë ilaç shërimi për mua. E marrim me vete edhe këtë qesen me ushqime që ke hedhur krahëqafë. Na duhet edhe të ushqehemi. Është kështu?“ më drejtohet i kudogjenduri Djaloshi nga Seattle.
Ndihem për nje çast i joshur dhe jam i gjithi i qetë. I qetë? Thellë brenda meje diçka pa kumbim shikon dhe dëgjon. Është një qenie që mban vesh përbrendakuvendimet e mia prej derri.
Edhe ky ku e gjeti! I zgjas qesen Djaloshit nga Seattle dhe këmbët më çojnë me dalëngadalje drejt tharkut tim.
– L.S.
