Elvira Zeneli
QYTETI PREJ ZJARRI
Është një qytet prej zjarri
Diku në një breglumi!
Valet e tij rrjedhin përtej
E ne çuçurisim nën zë të dy,
Pa pikë e presje,
Të njëjtën melodi,
Refren i bardhë
Që e dimë veç Unë e Ti!
Shpirti grimcohet në lotë
E, për shumë çaste
Unë bëhem e çmendura jote,
Kur lumi del përtej shtratit
E Qytetin e Zjarrit e shuan për pak,
Deri në ndezjen e re
Kur ai rindizet më egër-
Flakadan!
Mos e kërko Vajzën e valëve
Në rrjedhën e pamatë të lumit!
Ajo është njëherësh
Në flakën e Qytetit të Zjarrtë
E shkrumbuar për ty,
Për të gjetur shpëtim
Në lumin që i rrjedh te këmbët
Ku gjen amshim!
… Një Qytet i Zjarrtë
Dhe një lumë në këmbët e tij
Ku digjemi e ringjallemi
Në pafundësi!
Jo…!
S’është Troja e përflakur
Nga një dashuri!
Është Qyteti ynë prej zjarri
Që një lumë s’e lë të bëhet hi!
