Kujtimin tënd,
Çdo ditë e puth me sy
Në koncentrat imazhesh,
Rezonancë ndjenjash,
Me ty
Vjen e shkon
Shtigjesh të padukshme
Fshihet
Dhe gjallë shpirtit,
Mbushet me frymë
E fëshfërin.
Me erën e mendimeve
Puhizë krahnorit
Paqtohet,
Netësh hënore
Tek zbret si ëngjëll
E trëndafiltë
Gjithmonë çdo stinë
Për ty
Edhe vjeshta,
Edhe mallet
Asnjeherē
Nuk marrin ngjyrën e mollët,
Të zbehur të kohës
Si kēmisha e gjyshes,
Ruajtur pēr dekë
Në arkën e drunjtë
Magji fjalësh,
Kundrojnë mbi buzë
Kur të sjell ndërmend
E s’mund t’i tres skutave
Mallëngjimesh,
Dihatjesh pa zë
Dhe pse janë strukur larg
Ne tënden mungesë
Kam ditur të të gjej
Aty ,udhës së kujesës
Je ulur këmbëkryq
Kuvendimeve tē shpirtit
Më thërret herë herë.
Mē lutesh
Të të gjej mē shpesh
Ndaj
Refkekse të paqta.
I vesh ,
T’më ngrohin ditëve
Ku pasqyrime të vetes
Më thyhen shpirtit
Të të kërkoj
E të gjej ēndrrash
Në mē vjen ndonjëherë.
V.Kolaveri
