( Mesha e ç’robërimit)
S’kam më gjak veç amanete
Vargje dhe këngë në çdo qelizë
Roj karakoll, këtu mbi dete
Fryn një Garbi të çpon si shtizë
Prift Negovani ka ndez qirinjtë
Rrëmbej një shpresë nëpër furtunë
Shpirtrat e shitur kohën kafshojnë
Një lot i hidhur në gjoks mu ngul
-Jam i mohuar në këngë e shkronjë!
-Jam i verbuar në flokë e thonjë!
Trupi dhe syri, dorë e munduar
Në vals vasali kërcejnë pa ritëm
Në pranga paresh janë “ arestuar”
Fijet e xhanit janë bërë si fibër
Nuk ka më stinë, gjithë vitet, dimër
Vjen një kambanë nga manastiri
Në katakombe të dheut amë
Midis stuhirash një flakë qiriri
Pse ndrit më fort se shumë shandanë?
Më thotë At Noli:-Janë etrit tanë!
Nuk kam më gjak , veç amanete
Përmidis Jonit dhe Çikës kult
Dritën mbi supe, terrin nën vete
Kumbim kambane nga gjuha tund
Dhe kur jam vetëm, mohimin mund!
