Rrëfehem, Atdhe!
A t’u rrëfeva ndonjëherë ,
Ty ,atdhe, se lulet t’i pata numëruar?
Edhe yjet xixëllues në natë -vere,
pa harruar zogjtë qiellit fluturuar.
A të pata folur për guralecët ,
Kur lozja me shoqet në oborr,
Në kujtesë arkivuar mbetën…
Po peshqit që zija te liqeni tonë?
Sa netë pata vëzhguar me kershëri,
Hënën, herë të plotë , herë drapëruar,
Barin e njomë, krojet, ku ujë kam pirë.
Do të rrëfej, Atdhe, se dheun tënd,
Bëja “gatim”, kur lozja shtëpiash,
Para pallatit me shoqe ,mbaje mend,
Qesh me vete, me lojën “rrasavijash”.
A të rrëfeva, Atdhe, për malet alpine,
Bukuri marramendëse… Ç’sublimitet!
Ku hënëza fshihet në natëvonë,
Sikurse dielli, aty lind, aty perëndon.
E, pra ,dije, o Atdhe, kam mall,
Mall që nuk e fsheh dot,
Qaj me germat e mia në varg,
S’turpërohem për ty të derdh lot.
Se je dheu më i shtrenjtë,
lindja, perendimi më imahnitshëm në botë.
