RREZJA
QARKON KOKRRËN E MOLLËS
Pa hënë ,
Pa bukë, pa kripë, pa dritë.
Rënkon një pyll,
Një fushë një mal ,
Gurgullon një përrua një lumë ,
një det rënkon me dallget e veta .
Një rrugë pa njerëz ,
Një kopësht pa fëmijë ,
Pa zëra, pa buçitma këngësh .
Uturima uqërish – ulërima qënsh
Hanë lëkurën e tyre.
Su dhëmb trupi .
Gjaku su vlon në deje.
Gjaku rrjedh në tortuare
në shtëpira të fundosura
nga marrëzia e varfërisë .
Në rrugë murmuritje zërash .
Me veten e tyre ziren .
Një pyll i xhveshur.
Hëngri lëkurën e tij.
Jo–‘ nuk mundi të ngopej vec me lëkurën e tij .
Hëngri edhe brumin e trungut .
Ka mbetur veç skeleti .
Gurë të rrukullisur nëpër lumë .
Fija e barit flet me ujin e lumit
Sipër çudi ?
S”ka as diell.
Vetëm puhiza ,
nëpër errësirë.
Humbën ngjyrat e ylbereve .
Brenga shpirti flisnin me gurët që
qanin pa zë .
Lotin tim e lidha në degën e trëndafilit.
Një ….Oh…..
Oh… si iku kjo dashuria .
U tret si kripa në lumin e gjërë.
Në vullkanin e zjarrit të zemrës .
Çudi …u harrua .
Ngeli veç dhimbja .
Në shpirtin e vrarë .
Vullkan zjarri në shpirtin e vrarë .
Humbi gjithçka .
Humbi në ujin e trubullt .
Humbi në trazirat e kohës
Ngeli dashuri e lënguar .
në trupa të plagosura .
Trupa të kthyera në leckë .
U shkëputën yjet .
U vranë në hapsirën e ajrit .
Nuk qan më as fëmija kur lind .
Sa kohë e rreme ….
Rrezja qarkon kokrrën e mollës.
Fjala s”ka më jehonë .
Zjarri i dashurisë ka ikur nëpër
Pyllin e sëmurë .
Fluturuan ndjenjat në hapsirën e zogjëve .
Veç dëgjohet melankolija .e jetës
Ëndërrimtarët nën ëndrrën e pëflakur .
About Post Author
