Besa që na lidhi zemrat
Kur lindi Besa, frynte erë veriu, atë nate qershori binte pa pushim shiu. Pa pritur në mes të natës me gjëmim dielli i fuqishëm shkëlqeu në shpirtin tim: lindi Besa dhe hëna gjithë botën ndriçoi, Zemrën time, kjo vajzë ma plotësoi… Lindi Besa, emër i dërguar nga qielli i kaltër! Zoti më dhuroi në shpirt, dritën e pastër! Nëna Besën mbështolli dhe e futi ne gji, Qumësht yjesh i dha me shumë dashuri! Nëna kish kohë që ndjente se Besa i mungonte Ndaj në gjokse e mbante dhe fort e shtrëngonte Dhe teksa i këndonte ninullën, më të bukur, Ndjente se në zemër i rrihte krahët një flutur. Besa me zemrën e vogël, shikonte nënën në sy, Dhe nuk qante, po qeshte, ndryshe nga çdo fëmi. Nëna e mbante shtrënguar duke falënderuar Zotin Derisa e zinte gjumi në butësinë e gjoksit. Ti Besjona ishe dielli im, që rrezet më dhurove, Ishe mrekullia ime, që shpirtin ma gëzove! Ti më ktheve buzëqeshjen
About Post Author
