KËPUCËT E VJETRA
Një palë këpucë të vjetra vesha .
Desha ti bie botës rreth e përqark.
Të kërkoja të vërtetën fytyrë qeshur .
Të pyesja njerëzit nëse ishin të lumtur .
Dhe kohët vrapojnë nën diell ,
dhe ndoshta me stuhi .
Njerëzit ankohen dhe mërziten ,
Nuk ka asnjë iluzion për një lajm të mirē .
Mbi këpucët e vjetra,
lëshoja gjithë peshën e trupit të lodhur nga vitet ,
nga zjarret që digjen në këtë copë tokë
Djeg dhimbjen e kohërave të largët që vrapojnë nëpër kodra .
Së shpejti do ta mbaroj këtë maraton ,
por duhet të jem e kujdesshme për të frenuar
dhe të bëj një pushim të nevojshëm .
Siç bëjnē bletët në çdo lule aromatike .
Ora dhe koha rrjedh si një lumë në një drejtim .
About Post Author
