Shkretëtirë vlerash
Hijen e vlerave të zbrazëta përqafoj,
thithur nga turma që rrokulliset poshtë,
ku dogma dhe shpresa
bëjnë paqe në vargje të ngrira.
Përqafoj kornizën e ngushtë
të unitetit,
që gdhend fytyra pa ngjyra,
ku pështjellimet e hirit ngrihen si flamuj
dhe premtimet shuhen në heshtje.
Kërkoj një thirrje të heshtur
në këtë erë që i përshtatet turmës,
aty ku mendimi i lirë rri pezull,
e fijet e ëndrrave të mbyllura në dhembje.
Në kopshtin e trishtimit
mbijeton një zog pa krahë,
që guximi e liria e mbajnë mbi tokë,
ndërsa qelqi i ftohtë e mëson të mos flasë.
Një frymë më zgjon nga puthja e tokës,
aty ku nguliten statujat e sheshta,
ndërsa uni i qetë, i vetëm,
gjurmon vezullimin në fjalë të pashprehura.
Çdo shpresë që zë frymë
në këtë botë të veshur me pluhur,
i falet lirisë së heshtur,
dhe mbjell rrënjë në paqen e rikthyer.
Vetëm në dritën e zbehtë,
në hijet e fundmbrëmjes,
i gjej vlerat e çmuara,
t’a shkund pluhurin,
dhe bëhem unë, një botë e bashkuar me vetveten.
