Shkrimi ka qënë përherë për mua një proces shërimi. Sa herë prekja fundin merrja një laps e një letër dhe filloja të kërkoja brenda vetes gozhdën që më dhimbtë më tepër e ta përshkruaja ashtu si ishte, pa bërë viktimën, pa u justifikuar, pa u bërë e fortë duke veshur armaturën e zemërimit.
Nëse dikush më kishte gënjyer e përdorur, pikvështrimi nuk ishte ai i viktimës. Të tipit, ah sa jetë e egër është për një shpirt të brishtë, oh jo.
Këndvështrimi ishte marrja e një çekiçi e kërkimi i gozhdës që dhimbte më shumë, në një trup plot me gozhdë. Shikimi i gozhdës me shikim plot dhembshuri e siguri e fjalët që do thoshte ai shikim do ishin: “Ah si je katandisur moj e zezë, nga njerëz që nuk duhet të të dinin as emrin”. Pastaj kapja e kokës së gozhdës në çekiç dhe ndodhte sikur një shpirt antik e i fuqishëm femëror më mbështillte e më jepte kurajë të reagoja ndaj dhimbjes e ta mxirrja gozhdën nga trupi i copëtuar. Ashtu si në një lindje dhimbja nuk ishte një armik por aleatja ime më e mirë. Kështu pak nga pak, njëra pas tjetrës i nxorra gozhdët që kisha në trup e shpirt.
Sot nuk jam një grua e fortë, sepse nuk kam armatura, janë shumë të rënda për t’u mbajtur nga një krijesë e brishtë. Sot jam një grua rezistente e pa frikë sepse njoh sekretet e vetshërimit. Le ta prek fundin sërish, le të më ngulen gozhdët në trup e shpirt, unë i njoh fjalët, veprimet, këngët e vajtimet shëruese dhe jam e bindur që herët a vonë ngrihem sërish… Nëse nuk ngrihem si njeri do ngrihem si shpirt
