Shpirti i poetit
Sa bukur fletë poeti
Zemrën ta bënë det
Lexon vargjet e tyre
Shpirtin e kanë burim
Vargje shkruajnë pa fund
Me fjalë zemre dhe ngrohtësi
Përcielln, dhimbje, dashuri, e gëzim.
Yjet i zbresin në tokë
Hënën e përqafojë fortë
Vargje të bukura i këndojën
Dashuri dhe paqe dhurojën.
Fusha dhe male i bëjën të flasin
Gjuhën e tyre veç ata e dinë
Dhe fluturat të flasin me lulet
Nektarin e tyre bletës ja dhurojën
Vargjet e poetit të flasin me shpirt
Të bëjën të futesh në botën e tyre
Nektarin më të ëmbëlë hedhin atje
Dhe si magnet, lexuesin e tërheq.
Poeti e ngre zërin ku do
Ai nuk ka frikë të flasë
Fjala e tij është e ëmbël
Atje ku duhet, godet dhe fortë.
Padrejtësin e godet pa mëshirë
Drejtësi dhe paqe kërkonë
Ato i burojën nga shpirti
Prandaj dhe me forcë i kërkon.
