një grusht kockash të ndezura flakë,
Nënë e braktisur…
Edhe po nuk të mjaftoi shpirtin tim ta jap!
Udhës për tek ty jam nisur!
Shqipëria ime o fole luanësh të bërë lepuj,
Ringjalljen tënde e kam pritur nëpër shekuj…
Si diell kam pritur rikthimin e heronjve,
Shqiponjat e Epirit me pak lavdi mes thonjve!
Kam shkelur zbathur mbi tokën e përgjakur,
Prej dhimbjeve të tua si një lis jam plakur!
Kam ngrënë pabesitë, e të mive…të pabesët,
Si gjela janë ulur armikut i ngrojnë vezët.
Asnjëherë nuk kam parë si lind agimi në liri,
Nga e shkuara nuk jam ndarë…ajo gjakun po ma pi!
Nga e tashmja nuk jam rrekur,
Asnjëherë të bëj sehir,
As në zjarrin tënd s’jam thekur,
Këmbë e duar në pahir!
Kohë jam nisur për të ardhme,
Në daç më ndiq o e mirë!
Nëpër ditët laramane,
Ç’duhet jeta në zinxhirrë !
