Elvira Zeneli
SHTEGU I PAFUNDËSISË
Eci shtegut të pafundësisë,
Nga marrëzitë e kësaj nate
Digjem furrë.
Ah, kjo erë misterioze
Që nuk më lëshon,
Më mban pezull brenda një shtjelle!
Sytë në të shuar të shpresës
Më ndjekin si hije e deformuar.
Dhembjes së moçme
Përpiqem t’i ndërroj udhë,
Po zemra nuk më bindet.
Rrethuar nga botë e marrisë,
Nuk e shqyej dot harresën
As ti nuk mundesh, jo,
Mos u lodh më kot!
S’të lë ajo,
Pushtuesja absolute e zemrës!
