S’ka ardhur, jo, ende pranvera,
Me krahë të gjelbër fluturimi,
Të veshësh ti robat e verdha,
Të ngjallësh botën nga fillimi!
T’i çeli prapë sytë e tua,
T’i shoh të qeshin në agim,
Asgjë të mos më mbetet mua.
E më pas vera s’do vonojë,
Do marrë zjarr,do ndizen urrat,
Po nuk e di a do duroj,
Të shohin gjithë epshe burrat!
Kur ti të veshësh dekoltenë,
Ti derdhësh hiret symiletit,
A kur të shrihesh dy gisht robë,
Sa gjerë e gjatë në anë të detit.
Po në mos ardhç në plazh të
Vlorës?!
Të digjesh prej inatit tënd!
Mërinë t’a bësh zinxhir të dorës,
E të kujtosh se po çmëd?!
Po do të vish,… gjithmonë ke ardhur,
Se unë e di që ti je shtrigë,
Në shpirt gjithmonë të kam mbajtur,
Kot ke kujtuar… të kam frikë!