S’keni parë gjë akoooma…
(Poemё e vjetёr qё s’vjetёrohet)
S’keni parë gjë akoooma…
Joo, jooo…
I kam parë të gjtha, që kur linda:
Borën në Tiranë, nё rrugёn Mbretёrore.
Sesi rёndonte atё ditё mbi kangjelet,
Ftohtësia e saj dimërore…
Mbi to degëzat e thara të mimozave.
Doktorin italian që më mbajti në krahë për së pari.
Vrarё me muzikёn që prodhonte gryka e mitralozave.
E ç’muzikë !? Me zë të lartë njoftonte çuditërisht
Fitorjen e fitorjeve.
Nënën, më të bukurën në botë,
Me fjalët e saj si rreze drite, që më sillnin shikimin.
I pashë ata që u binin me kondakë bam- bam portave.
Prangosnin njerëz në gjumë.
I kujtonin copa trungjesh të thatë,
që i rrëmben me vrunduj dallgësh pakthim një lumë.
Ishin shumë. I kam parë vetë. Ishin shumë.
Po edhe puthjet e prindëve i kam parë.
Pashë dashurinë për herë të parë
Dhe kam ndjerë lumturi që erdha në jetë prej tyre
Në atë dhomë të vetme bodrum.
S’keni parë gjë akoooma…
Joo, jooo…
I kam parë të gjitha, që fëmijë:
Kam parë anijet që sollën ndihma nga perëndimi.
Thërrime mbetën, tranzit, në veri, tek fqinji.
Dhe ndërrimin e gjuhëve, herë “motra”, herë “mike”
E kam parë,
Nga turqisht, greqisht, serbisht, etj, etj, gjer rusisht…
Vetëm gjuhën e urtë të nënës, rrallë,
Shumë rrallë denjësisht…
Ndërrimin e flamujve… Në çdo xhep, gati, nga një.
Mësuesen e fillores që na dhuronte dashuri.
Shkollën qytetëse aq të dashur, që s’është më
Dhe bukën me triska, tollonët që na solli ajo liri.
Kam parë gëzimin e kalamajve,
Kur sosi e para hekurudhë.
Këngën e vullnetarëve në Port.
I kam jetuar refugjatët ardhur në atdhe nga jugu,
Të vrarë, të djegur e të uritur nga një mort.
E prapë e prapë,
Miliona brava s’arritën të ma burgosnin zemrën
Dhe zemra më rrahu tërë kohën fort-fort.
S’keni parë gjë akoooma…
Joo, jooo…
I kam parë të gjitha, edhe në rini:
Luftën ndaj fëmijëve, se dikur një gjysh kishin pasanik.
Kokën, në atë botë, petritave të luftës
Me dyshimin, se kishin vënë kokën e njëshit në rrezik.
I pashë, si i thyen kryqet, si i hodhën minaretë…
Si Zotin e bënë nul, se zotër donin të ishin vetë.
Pastaj, luftën me veten gjersa vetja u kalbëzua
Dhe është akoma në qivur.
(Të bëjmë sikur…, të bëjmë sikur…)
Filozofia e maskës që një ditë të vë me shpatulla në mur.
I kam parë të gjitha, Ç’të shoh më!?
S’mjafton koha t’i numëroj një nga një.
Kam parë katapulte nga stalla e lopëve në Ministri,
Gjersa vendit zemra i pushoi. Nga padia u bë fli.
Të rinj të burgosur në miniera dhe lypës fatlumë në pleqëri.
Fatlumë, se mijëra të tjerëve Otranto iu bë fushëmort,
Aq sa ndonjëherë arrita të besoj gabimisht, se jeta ishte short.
E prapë e prapë,
Miliona brava s’arritën të ma burgosnin zemrën
Dhe zemra më rrahu tërë kohën fort-fort.
S’keni parë gjë akoooma…
Joo, joo0…
I kam parë të gjitha, i shoh edhe sot:
Mushkonjën kthyer në avion, po dhe avionin në mushkonjë.
E kam parë dhe jam pleqëruar me zgavrën e ullirit mijëvjeçar.
Me atë që në gjuhën tonë e quajnë zgërbonjë.
E kishin dënuar me vdekje ullirin, në gijotinë.
Luftën e kish fituar betoni, me në krye babëzinë.
Kam parë politikanë që s’dua t’i shohë më.
I mbytën ekranet duke dhënë mend edhe pse janë gdhë.
Shtuar janë lypsarët, sa nuk i dalloj dot,
Më kanë zënë sytë.
E kur i prek , më ziet dhe një fjalë e vetme në fyt.
Brenda natës kapen dhjetra peshq të vegjël me miell
E po atë natë lind nga hiçi dhe një bos më shumë,
Që thotë hapur, pa drojë: Për këtë qytet, dielli jam unë…
Zot, ndihmomë ta dua atdheun edhe kështu,
Edhe pse këto që kam parë janë pafund,
S’mbarojnë këtu.
Zot! Bëje të marrë frymë, hapja atë aortë!
Kështu, miliona brava s’do të arrijnë të ma burgosnin zemrën.
Ajo që më rreh akoma, nesër do më rrahë edhe më fort.
S’keni parë gjë akoooma…
Joo, jooo…
I kam parë të gjitha, s’dua të shoh më.
Dua ndryshe ta bëj, ndryshe, çdo gjë.
