SMOGU SHKATËRRIMTAR
U ula këmbëkryq mbi tokën me barin e thatë .
U trishtova,lotova teksa e pashë pa jetë …
Mu afruan zogjtë të trembur, të etur për një pikëz ujë .
Diçka e tmerrshme ata i mundonte…,
Tmerri apokalipsit dhe amazona që digjet .
Ngrita sytë pashë pemët e pajetë .
Çdo gjethe e degë ishin shrumbuar.
S’kish cicërima zogjsh,as lule të praruar,
Me vellon e smgout të zi , vendi ish mbuluar .
I mbylla sytë vetëm për një çast ,
Të harroj në harresë të përjetshëm
botën që digjej nga gjuhët e flakës .
Ishte e pamundur të rrija pa lëvizur .
Afrohem pranë detit me trishtim
Shpirti sa s’më plas kur shoh amfibët
mbi det të pa jetë.
I vrau ajka e naftës,plastikës,hedhur si vello mbi planet .
Ah,ti smog tahmaqar,
Aspak nuk je bujar .
E si mund ti mbijetojmë gjithë kësaj katrahure,
Kur shoh fëmijë me fytyra të zbehtë .
Më dhimbsen e zemra më pëlcet .
Ejjj …Ju o politikanë ,shkencëtarë e astronaut….;
Ju lutemi: bëni diçka për këtë planet .
Tiranë
