Po postoj një sonet nga romantiku francez Sën Bëv, nxjerrë prej librit “Nga Shatobriani dhe Lamartini”, Përktheu: Gëzim Baruti
Unë s`jam nga ata për t`cil`t bisedat, ngritur
Në qoshe t`oxhakut kanë shum` ëmbëlsi;
Sepse kam gjith` t`afërmit, gjahtarë plot furi,
N`ëndërrim qensh të rregjur, tufe të stërvitur,
Dhe bujq duke folur në livadhe e ara,
Dhe gjyqtar`n e paqit me motrat shkuar moshe,
Dy bukuri t`ashpra që flasin në një qoshe
Për portretin që shohin të nderë aty përpara.
Oh! Sa dua në k`të dërdëllisje të kotë,
Gjith` mbrëmjes, qetësi, një heshtje të plotë;
Të jem i ulur pa mendim, dëshir` e drojë;
Dhe, vetëm, këmbët n`oxhak, nga urët ndriçuar,
Të ndiej erën të rrahë, çatmat duke rënkuar,
Drutë të digjen, e kazanin të këndojë!
Përktheu: Gëzim Baruti
