Rudina Muharremi Beja
Çapitem mbi toka t’ egra
shkëmbinj e thepa.
Ndalem…
Brishtësitë fsheh magmave t’ fjetura
Stuhitë e shpirtit në limfa t’ heshtura,
tek pres të rritem
pa menduar kurrë të ndaloj…
A nuk është vallë një sprovë koha,
tek flet për madhështinë e stinëve,
thatësirë, rrebeshe, shi,
dëborë, breshër e stuhi,
Të gjitha bimën a s’e bëjnë më të fortë
tek diellin sheh përtej frikës
e ndërkohë zgjedh;
Çfarë arome të lë nga pas,
asfaltit shkelur kaq shkujdesshëm…?!
