Nga Panajot Boli
-tregim-
Ilia ishte terë siklet në qytetin e madh. Ishte Athina, qe atij i dukej kaq e madhe , kaq e zhurmshme, kaq e çuditshme sa nuk e kishte imagjinuar.Ai kishte jetuar në një qytet të vogël, te vendit të tij,pa zhurmë ku gati –gati i njihte të gjithë dhe u thoshte një ‘mirëmengjes’. Kishte një punë shumë të rehatshme në Pallatin e Kulturës. Vështirë e kish me punën e re. Dhe atë ia gjeten shokët e tij. Pastaj mentalitet tjetër këtu. Vinte nga një vend i izoluar me një sistem tjetër. Atë qe e mundonte më shumë ishte gjuha.Ngelesh si guak në mes të rrugës kur s’di të komunikosh. Duhet t’i pershtatej kësaj jete të re. Por nuk ishte aq e lehtë. Nuk ishte në moshë të re. Ishte një moshë kur kthesat i merr me shumë mund. Duhet të linte prapa ato qe dinte. Se pari duhej ta fillonte nga emri. ‘’E ke të lehtë –i tha një patriot- nga Ilir në Ilia Keshtu do të kujtojnë për ortodoks dhe do të gjesh punë më kollaj., Duhet të bësh të tilla marifete’’ Dhe i tregoi një rast për shokun e tij nga Puka. ..Kishte dalë ai me të tjerët te sheshi OMONIA për punë. Një makinë ndaloi dhe nxori kokën për të kërkuar dy punëtorë.’Nga je ti?-iu drejtua njerit. ‘’Nga Shen-Saranda’’ Tjetri qe shtyhej nga prapa , e pa qe nuk do ta mirrte dhe i tha’’Edhe unë afendiko..jam nga Shen-Puka’ Greku qeshi dhe i bëri shenjë të hipë edhe ai në makinë
Edhe Ilia kështu bëri. I degjoi keshillat e patriotit. Dhe zuri punë. Në fillim harronte emrin e tij të ri, megjithse e perseriste disa herë në ditë.’’ Ki kujdes Ilia, bëj durim Ilia, mëso gjuhën Ilia…’’ dhe të tjera keshilla i jepte vetës. Një ditë afendikoi i thirri –Ilia! Ai ktheu kokën të shikonte kush ishte ai i treti qe ai s’e kishte verejtur dhe i therriste pronari. Kur e thirri për herë të tretë u hodh përpjetë sikur e pickoi grerëza. U kujtua se ky ishte emri i tij.Tjetri e shikonte me çudi. ‘’Ç’pate Ilia, u shurdhove? Ku të kullot mendja? Në Shqiperi?’’ Ilia u skuq i teri dhe për të deshmuar se ishte i gatshëm në porositë e pronarit shtoi shpejt e shpejt sikur i kishte ngecur në fyt një copë hurmë. ‘’Edho afendiko…ego…qefali allu’’ (Këtu afendiko…unë….koka vend tjetër) Ngaterrësa me e madhe ishte gjuha. Jo se nuk e kuptonte, por e kishte të veshtirë ta shqiptonte, ta fliste. Ngaterrohej dhe mbytej në një lugë ujë. Bela ishte me emrin e stacionit ku ai ndalonte për në shtepinë qe kish zenë me qera. Se kish një emër të gjatë qe ai s’e shqiptonte dot’’Nekrotafio’’Gjeti zgjidhjen e lehtë. Numëronte , ndalesa e parë, ndalesa e dytë dhe në të tretën zbriste. Aritmetikë e thjeshtë.. Keshtu vazhdonte. Por një mbremje do ta pesonte.bojaxhiu Ilia. Në stacionin e Ilisë qe binte sipas aritmetikës se Ilisë, i treti nuk ndaloi. Ai s’e kuptoi . Numëroi tre dhe vajti të zbres. Në shkallët e urbanit pa një ambjent tjetër, të panjohur. Ngeli për disa sekonda..Bëri prapa duke penguar një pasagjer tjetër qe e pa me habi. I erdhi turp të pyeste. Një djersë e ftohtë e mbuloi. Qendroi pas shoferit. Kur arriten në stacionin e fundit të gjithë pasagjerët zbriten, vetëm Ilia qendronte të vendi pa u tundur.
-Zbrit, i dashur-i foli shoferi
-Jo, stacioni im- filloi të shpjegojë me një greqishte të çalë. E kish humbur fare dhe rrinte si një pulë e lagur.Shoferi e mori për një njeri të droguar në fiillim, pastaj pa sytë e tij qe ishin si sytë e një zogu të trembur.qe kish humbur folenë e vet. I erdhi keq. Nderkaq qe kish ardhur shoferi qe do të mirrte turnin.
-Unë… ndalesa numër tre..-murmuriti Ilia.Shoferët vrisnin mendjen kush ishte ky stacion numër tre dhe filluan ta pyesnin:
-Mos është…
-Oqi-(Jo)- përgjigjej i deshperuar i shkreti Ilia …është afër.. dhe këtu ndalonte se s’dinte si ta shpjengonte greqisht.
Shoferët jepnin e merrnin, por agjë. Ahere Ilia u shtri në trotuar ta bëj’’mesimin më konkret’’
-Qimate…Melina…Papandreu eci.. dhe bëri si i vdekuri (Fle …Melina…Papandreu keshtu..)
–Aaa..stacioni afër varrezave.- tha njeri nga shoferët. I mjeri Ilia u hodh përpjetë nga gëzimi dhe e përqafoi shoferin.
-Bravo file, afto ine (bravo mik, ajo është)
U ngjit në urban. Ilisë nga shoku qe i ndodhi , tani i ndriste fytyra., Herë –herë shikonter shoferi mos harron ta ndalojë në stacionin e tij.Shoferi qe e ndiqte në pasqyrë i vinte mirë qe tjetrit i vinte fytyra, por me zor mbante të qeshurën me skenën para disa minutash me emigrantin.
-Hajde, mik, zbrit.
I shkreti Ilia me terë dashuri e fisnikëri i tha
-Tungjatjeta
Tungjatjeta-iu përgjigj shofer
Kujtoi se nuk e degjoi . U kthye prapa dhe i tha prapë
-Tungjatjeta
Tungjatjeta-u pergjigj përseri shoferi.
‘’ Po pse tallet?’’ mendoi Ilia dhe i tha për herë të tretë ‘’Tungjatjeta’
Ahere shoferit iu sos durimi,megjthatë i foli me mirësjellje
-Zbrit i dashur, nuk shikon qe vonon urbanin?
Ilisë iu prish gjithë ai humor i mirë
‘’Unë e falemnderoj për ndihmën qe më dha dhe ai më tall’’-mëndoi.
Ditën tjetër ia tha pronarit episodin e djeshëm. Qeshi ai
-Ilia, ‘’tungjatjeta’’ nuk do të thotë ‘’falemnderit’’ qe mëndon ti
Ahere filloi të qesh edhe ai me veten e tij.