“Stuhia”-Eqerem Canaj


Poezi

Erdhi stuhia, erdhi,

sa mezi e presim,

jashte pragut dale,

per te mbushur thesin:

rende- rende vjen dimri,

lehte- lehte shkon vjeshta,

me barkun e pangopur,

thaset plot genjeshtra.

Me ombrlla te kuqe,

me ombrella te zeza,

dalim presim stuhine,

sic na e heq ne dera:

edhe deti fryre shkume,

eshte ngjitur permbi ledh,

pallatet kafshoon me dhembe,

ndersa luajne, qeshin me rete.

Erdhi stuhia, erdhi,

githe mezi e presim,

lumi te na fshije plehrat,

qytetin e ka zene perdhesi:

shitesat duar kryqezuar,

me kurora lulesh presin,

lumin e eger turbulluar,

t’i epen stuhise:

t’i falen rrebeshit.

Harbuar keq edhe rruget,

nga gjarperinjte e zinj,

ardhur diku nga Afrika,

mbarsur ketu ne Shqiperi:

besohet se vete stuhia,

do t’i rrembeje e do t’i fshije,

do thote jekerthinjoshi,

pritej kjo dite, stuhia do vinte.

nentor, 2023.