Ata nuk i pashë, kurrë nuk i pashë
kur binte hija e muzgut ngadalë
motit mjegullor
mbi kurrizin e ditëve.
Ishin fshehur, ishin strukur thellë
mbulur me një vello fisnikërie.
Kur për të tjerët ishin sytë e bukur
sytë e lumturisë.
Lumturi i thënçin!
Ah, ç’lumturi! Në hall të zi!
Ata mashtronin veten
ditëve të rrejshme
nën qiellin gri.
Nuk i pashë, i fsheha thellë
smogut të krenarisë sime
në rropatje të ligshtë
në peshoren e dhimbjes, në vaj
Kur veten e ngushtova:
Mos bëzaj!
Nuk i nxora në ankand sytë e bukur
që kullonin perla lotësh.
Sepse askujt nuk i duheshin
sytë e një alieni
sytë e mbinjeriut.
Nuk i desha sytë e padukshëm
shtërnguar rrathëve të ferrit
fshehur shtatë pash
brenda vehtes prej guri.
Në vend të tyre desha
sy njeriu që qeshin me lot
sy njeriu që qajnë natyrshëm
jetës, refren i pandarë
i këngës së një melankolie.
Nuk i pashë kurrë ata sy të vetvetes
por i pashë përlotur te Ti
Atëhere e kuptova vërtetë
madhështinë e qënies
NJERI.
