TË DUASH
Të duash gjurmën tënde shkëndi e ndezur,
lulet e mollës vello mbi degë,
amzën e fushës që era në deje ta sjell,
në tufën me yje ndizesh edhe ti.
Të duash lotin e një reje mbi tokën e djegur,
këngën e lumit me flokët e thinjur,
lisin e vetmuar me çerdhet e braktisura,
ngjitesh Polar karvanet ndriçon.
Të duash hënën e ndezur netëve mbi qiparisa,
rënkimin e derës pa bravë të varfërisë,
dheun ku rrënjët mbjell e kokën mbështet,
zemrën këngë, viganes tokë i ke falë!
