Afërdita Hadaj
Të urrej,sa shum, të urrej,
Ty bishë, e kësaj bote njeri.
Ty, që në venat e tua, të zemrës,
Të rrjedh veç gjak,si katran i zi.
Të urrej ty, përbindëshi lubi,
I pa ngopur kurrë, me pasuri.
Ty, që me djersën e popullit fatkeq,
Fle si “pasha”mbi dyshekët me flori.
Të urrej ty kuçedër e keqe,
Që gjakun me shiringë ta pi.
Ty “oktapod”me tentakula të gjata,
Që të varfërit,si fale kurr mirësi.
Të urreva dje ,në diktaturën e egër,
Edhe sot, gjithashtu po njësoj.
Se je pjellë, e bishës së egër,
Gjarpër me helëm që kafshonë.
Të urrej ty, o përbindësh mëkatër,
Që qesh, me fukaranë, e ngratë.
Ty,që më mirë ushqen një qenë,
Se të varfërin, që bukën e ha thatë.
Të urrej ty, o mëkatar i kësaj bote,
Që ngele, veç një djall…..me brirë.
Ty, s’han lëpirës, krekosur si kokosh,
Që fronin,ku ke hipur,mban me pahirë.
Mos harro, se kur të zbresësh poshtë,
I varfri, do tju pres,patjetër me dëshirë,
Prangat s’kllavëruse që ti,ja veshe dikur,
Ndoshta dhe ty, do të-të rrinë, po kaq mirë.
E urrej….këtë epokë.. të mbrapshtë,
Ku realiteti ,flet……çdo ditë…….vetë.
Humbur respekti,mirësija, dashuria,
Botës, fundi dalngadalë, po i vjen vetë..
