Ti dhe stinët-Brixhilda Dede


TI DHE STINËT

Solcisti dimëror troket xhamash të thyer shpirti, Mungesës tënde.

Kur ditët mbyllen si trëndafilë të kuq në shkëlqim hënë.

Gjumin litargjik vjeshtak e dua.

Jo për të të treguar ty, lakuriqësinë trupore e shpirtërore.

Por, për kohën që do të vërë në rradhë mendimet e mija.

Hapat e tu i ndihej kur vijnë,

Me çeljen e margaritave, më do = s’ më do provokon.

Teksa gjaku vlon dejesh si lëkundja e lulëkuqes, kur era e ngacmon.

Pingul mbi ekuador bie ekuinoksi i diellit.

Me të njëjtën distancë ditët tona vibrojnë.

Dilemë e fshehtë rrugëzgjidhjen gjen,

Nën prushet e epshta të gjithë qënies sonë.

PRANVERË E BRENDËSHME

Netët me yje më sjell ndër duar.

Syve të hënës, lexoj dashurinë e pamatë.

Pa ty jam një meteor i thërrmuar.

Larg teje, planet gjysëm i gjallë.

Tek ty më tërheq një lidhje e brendshme.

Një bukuri që zgjat pa afat.