Ti ike shkove nga endrrat e mija
E në shpirtinë tim hape nji hendek
Nga do që shkova,kujtimeve bredha
Qetësin shpirtrore në zemër t’a mbjellë.
Dhe pranvera erdhi prap me lulëzimin
Dhe zogjët lëshojnë cicerimat e zyre
Ndërsa unë ndihëm si në kafaz mbyllur
Askush s‘ma njeh këtë brengë e dhembje.
Ah sa i rend qenka largimi O zot
Përse në këtë jetë vetëm ikja paska
Përse në shpirtë mbjellim trishtiminë
Kur mund të mendojmë nga lumturia.
Dhe unë sodisë nga jashtë gjelbriminë
Përse nuk me ngjallë ndjenjat aspak
Pranverat vijnë së bashku me lumturinë
Nga zemrat njerzore largojnë këtë atak.
About Post Author
