Në më dëgjofsh zërin ndonjëherë mua,
mos mendo të ndalosh, janë vegime të mbetura përpara shumë
vitesh në vramendjen tënde!
Shko pa menduar ta kthesh kokën, janë pushime,
rrugë të mbetura pa u shkelur kurrë më parë nga njerëz të tjerë!…
Në më dëgjofshë kollën time ndonjëherë mua, mos ndiej keqardhje
për ftomën time, shatërvani i sëmurë është në pritje që të vdesë sonte o zemër!…
Në i dëgjofshë këngët e mia, janë të një samarai, që në harkun
rrënqethës të fishkëllimës, ecën mbi tehun e shpatës.
Në i dëgjofshë këto tinguj të ëmbël mike, mos ndalo, le të shkoj
dhe kjo natë e heshtur, bashkë me renkimet e fshehta të shpirtit.
Ti shko dhe mos ndalo në asgjë që ngjason me mua, unë s’jam tjetër veçse
një shpirt i humbur, që në lashtësinë e këtij pylli rroj, bashkë me veshjen
e butë të këtij misteri të gjelber!…
Ti shko përpara se mëngjesi të vdesë, para se dielli të bie në pluhurin
e atij zjarri të shuar, shko përgjatë asaj lugine të mbushur me gurët
e ndritshëm të yjeve dhe shiko ne sfondin e kaltër hijen që dha shpirt.
E di, çdo kujt dikush i vdes në zemër
ashtu si dhe ty kjo frymë që thell në shpirt u lidh me emrin tënd.
Ti shko, mos ndalo në asgjë që prek nata,
qielli po fle mbi det dhe era përkund okret e luleve të bardha!…
Mos dëgjo tingull a zë që të mundon,
nata bëhet e egër dhe lutjet e tua mbyten nga vala e thyer e detit.
Jepmi mua gjithë dhembjet e tua, ti hijoshja e qiellit të zhveshur,
falmi mua ato plagë, që të shpien në mjergull, aty ku dëshpërimi yt
rrejdh përgjat’ lumit të vdekur!…
Shko, ti e bëre udhën tënde në vargjet e mia të topitura,
unë jam këtu në gjumin tim ndërsa ti rrëshket në ëndrrat e mia ashtu
si dhe hëna në qiellin e yjëzuar pa u ndier, pa zhurmë,
si një shpend i tretur në muzg …
