Timo
Timo!
Ti u ktheve një ditë nga po ajo rrugë, mor djalë.
Në kurriz një trastë, plot ëndrra të fëmijërisë, rinisë.
E kur arrite tek trualli i babait, seç mbete pa fjalë.
Bashkë me çatinë kish rënë dhe porta e shtëpisë.
Timo!
Kishe aq mall për atë kohë kur nëna tundte djepin,
Aty mes shkëmbit, përroit, rrëzë malit, ndanë kishës,
Por djepa s’kish, as vajza s’kish t’u hidhje grepin,
Ndaj sytë i çoje ashtu kot, herë Qorres e herë Çikës.
Timo!
Me pantallon të shkurtër kaplove male n’atë moshë,
E burrë u ktheve, lëkurëregjur, sylarush e mjekërrzi.
Të ngrije, Timo, djepin tënd që kishte mbetur bosh.
Të puthje një buzëqeshje në mëngjes, të kishe një fëmijë.
Timo!
Dikur, këtu, babanë tënd të gjithë “grek” e kishin gjetur.
Po dhe atje ku shkove, nofkë të vunë: “shqiptari morracak”.
E vite rresht, pa ditur se kush ishe, rrugëve kishe mbetur,
Gjersa iu ktheve rrënjëve, këtu, tek toka jote plakë.
Timo!
Kërko, Timo, kërko një çupë si vetja! Dil nga pragu!
E gjeje dashurinë! Ky bregu Jon kërkon fëmijë.
Një zile shkolle të drithërohet, mos vdesësh nga meraku.
Është plakur Bregu, Timo, veç ti e bën të ri.
