Kur ti më thërret nga honet e një planeti të paemër,
Unë,të dëgjoj me kërshëri ,
Të dridhurat përshkojnë trupin tim,
Ti shpesh herë më ulesh mbi sup
si një flutur me ngjyra të rritur në tempuj hyjnor .
Futesh në zemrën time që është një fushë me lule .
Dhe kur errësira mbulon botën,
Ti bëhesh xixëllonjē,
E gjen rrugën e humbur …
Ti,
je i imi në të dyja botët .
Unë ende besoj në dashuri ,
ende besoj në shpresë .
Ti më këndon ninulla me fjalë të pafajshme
Unë pëshpëris nën zë të njëjtën ninullë
me shpatullat mbështetur në “murin”e natës .
