Sanie Tushi Rrokaj
Rrugë të gurta në breg të thyer
Netë të heshtura nëpër dallgët e zëmrës së detit
Gjelbërime të zbehtë nëpër thatësirë
Puhizmat e mëngjezeve nëpër errësirë.
Muzgu kapëlon ngadalë nën hijen e çoroditur
kur toka i jep shënjë gjithësisë
jeta e mbërthyer në brigje të pashkelura
Të arrnojmë shpejtë kullën e dashurisë .
Drita e hënës sapo u përhap në gjithësi
Udhëtim të gjatë bën duke u menduar
ç’farë i tregon moj hënë natës e etur për dritë
Apo agimet plot dëshira në lëndinat e gjelbëruara .
Lule më lule fluturat shëtisin çdo ngjyrë
Nuk e dinë fshehtësinë e udhëtimeve të tyre
Grumbuj sorrash janë shumë të lodhura
s’munden të fluturojnë ,
fijet e barit nëpër gurë janë buzë që flasin pa përgjigje .
Me sy në dritate vjen hana e nis udhëtimin deri në mesnatë
mandej sheh ëndërra si rriten dega lisash
ndër krahë
Lulet kthejnë kokën nga ty o diell
Retë e bardha sytë i ndiçonë me zemër të zjarrtë .
Toka shpërthen përtej kufive e limiteve
Filizi i njomë i ëndrrës s’fidon gjithçka
Dëshira është thellë në shpirtë për dritë e shkëlqim
Kënga e zogjëve me tingullin shërues
nis udhëtimin e tij imagjinar .
