Gurëzuar mb’ atë shkëmb mes dy detesh.
Perëndimi;më josh.
Më lëbyr, më përlot
Kështu ka perënduar- miliona vjetësh.
Më mban Gurëzuar.
Vala përkëdhel e përkrip kepin
E këmbët e mija; ndarë dy detesh.
Cifluar zemra, në miliona dhimbje përcjelljesh.
Mbeta gur mbi gurin mes detesh.
Perëndimesh lëbyrëse në përlotje përcjelljesh.
Shpirtimë laget e më kripet
E loti mi krip poshtë kepit
Mes dy detesh.
Tek sytë më treten n’ atë perëndim
Në atë bunacë loti mes dy detesh.
Muzgu po bie
Një tufë e shkërmoqur lulesh
Si bukuri tragjike
Tej perëndimit lëbyrës, përlotës
Si një bukuri e një dashurie të pakurorëzuar
Të mbetur përjetësisht në ëndërrat tretur
Poshtë dy detesh.
Mbetet kjo dashuri si këngë e përlotur e Vlorës.
Përmbi atë kep dergjem ca kohë
Me këmbët ndarë dy detesh.
Perëndimet s’ më lëbyrin, s’ më përlotin.
Shoh diellin ciflosur miliona grimca dielli.
Ç’ dashuri ndiej
Mbi atë kep mes dy detesh e kokën kah qielli.
